20 oktober 2020
Gisteren de film “Only the brave ” zitten kijken, omdat deze film uit 2017 ik nog niet gezien had. Het betreft een gemeentelijke brandweerploeg in Amerika de status van Hotshots krijgt. Dit is ook de enige ploeg in de geschiedenis die deze titel heeft gekregen. Lang verhaal kort: Deze ploegen worden als eerste opgeroepen bij ernstige branden. Met materiaal proberen deze helden een blokkade op te werpen voor de brand. In deze film krijgt een verslaafde niet zijn verantwoordelijkheden nemende jongen een kans, die hij ook met twee handen aanpakt en hij redt het. Hij wordt een volledig waardig lid van de ploeg. De ploeg bestaat uit 20 teamleden. Op het einde van de film loopt een brand dusdanig uit de hand dat 19 teamleden in gesloten raken door de vuurzee en het leven laten. De enige overlevende is de jongen. Door toevallig op de juiste plaats en tijd te zijn. Deze jongen ( Brendan ) gaat jaren lang gebukt onder een schuldgevoel. Waarom hij het overleeft heeft en de anderen niet. De andere waren toch beter dan hem. Hij had met hen willen sterven.
Dit schuldgevoel kwam zo hard binnen en was ik ineens terug in Joegoslavië. Ik kom maar niet los van mijn schuldgevoel dat ik toen niet genoeg heb gedaan, terwijl ik al zo vaak heb gehoord dat ik de rekening allang en breed heb betaald. De tranen rolden letterlijk over mijn wangen en raakte ik in de put. Vroeg me gelijk af: Komt het ooit nog goed, leer ik het ooit volledig accepteren dat het is zoals het is, ga ik het leven ooit weer leuk vinden? Vragen en twijfels en gewoon niet meer weten wat te doen. Ik weet niet meer waar ik de triggers kan ontlopen, niet op tv, niet in de natuur, niet…….. waar dan wel?
