16 juli 2020
Al dagen heb ik spanningen en hartkloppingen. Ik heb dit wel vaker maar niet zo extreem zoals nu. Ik probeer het maar weg te zuchten en dan zie ik mijn lief telkens bezorgd kijken. Ze wilt zo graag weten waar dit nu weer allemaal vandaan komt. Ik denk dat ik het pas net heb ontdekt.
Afgelopen week was de documentaire over DutchbatIII. De val Sebrenicia in 1995 was twee jaar na mijn missie. Maar het onrecht, machteloosheid, verdriet, pijn enzovoort is niet anders gevoeld door de collega’s van DutchbatIII dan door mij. Dit verbind mij toch met hen. Graag zou ik het los willen laten, maar ik weet niet hoe. Knettergek word ik ervan. Snap je nu waarom ik een penning van “niet reanimeren” heb?
Gisteren was het ook nog eens 24 jaar geleden dat de vliegramp op Eindhoven Airport plaats vond. Weer een trigger. Ik kan ze maar niet ontlopen. Soms baal ik zo van sociale media en alle herdenkingen.
Voor mij is echt het beste dat ik ga emigreren naar Gavdos. Het Griekse eiland waar “niets” is. Gewoon genieten van de vrije natuur en geen triggers. We knokken maar weer verder en zien wel wanneer het ene keer ophoudt, al heb ik daar 0% hoop/ vertrouwen in. Ik hoop dat ik het nog vol kan houden en anders…………….maar niet.
