20 juli 2020
Eindelijk is het zover. Donderdag 30 juli aanstaande gaan we een korte reis, 8 dagen, naar Kreta maken. Het rare is dat vanaf het moment van boeken mijn onrust/ spanningen/ hartkloppingen minder worden. Nu mijn lijf er aan gewend is, begint het weer opnieuw, omdat mijn lijf ongeduldig is om daar naar toe te gaan. Tel daar weer een waardeloze zweterige nacht bij op en ik ben alweer van de ladder gevallen.
Dag in dag uit. Telkens weer wat nieuws. Ik kan er maar niet aanwennen. Ik probeer heel bewust mijn spanningen wat minder weg te zuchten, omdat mijn lief zich dan ongerust maakt. Ik weet waar haar ongerustheid vandaan komt dus probeer ik daar maar rekening mee t ehouden. Waarom zouden anderen ook last moeten hebben of ervaren van mijn PTSS?
Ik geef een groot feest als het mij lukt om een week niets te hebben. De vlag gaat dan uit. Terwijl ik nu dit typ gaat mijn lijf weer te keer als een gekke. Zal het ooit normaal worden?
