4 mei jongstleden kreeg ik van Bart een behandeling via Body Stress Release. De laatste maanden zit ik er eigenlijk elke week, terwijl de bedoeling is dat de periode tussen twee behandelingen steeds verder uit elkaar moeten komen te liggen. Het doel is om één keer in de vijf á zes weken een vorm van onderhoud te doen. Na de behandeling zaten we nog wat na te kletsen en kwamen we eigenlijk tot de conclusie dat ik niet veel verder kom. Beter gezegd: “Ik sta stil. De vooruitgang is niet te meten.” Zodoende kwamen ik op de opmerking: “Misschien moet ik wel een keer terug naar Bosnië om op deze manier het na 28 jaar echt af te sluiten. Ik roep al jaren dat ik een keer terug wilde. Inderdaad; roepen, maar daar bleef het dan ook bij. Ik had niet het lef om het te doen en wel de angst om het niet te doen.
Onderweg naar huis bleef het idee van een terugkeerreis in mijn hoofd rond dwalen. Het was zo sterk dat zelfs mijn lichaam reageerde door te verkrampen. Toch weer die onderliggende angst van wat het met mij zou doen en wat ik zou aantreffen. Aantreffen? Dat weet ik wel. Een zeer dierbare collega, Marcel, heeft voor mij een paar jaar geleden nog foto’s gemaakt en mij een reisverslag gegeven. Dit heeft mij wel geholpen om niet meer bij sterke geuren, noem het stank, mentaal terug te gaan naar mijn missie.
Thuis gekomen heb ik gelijk maar de koe bij de horens gevat en heb mijn medische casemanager, Wyke, en haar collega, Elvera, een mail gestuurd met een update en mijn voornemen voor een terugkeerreis. Ik had zoiets; dan verlaag ik voor mezelf de drempel, onderdruk ik de angst, zet ik een keer door en blijf het niet alleen maar bij gedachten/ een wens. Nu heb ik meerdere collega’s gesproken die al een dergelijke reis hebben gemaakt, ook Bart heeft zo een reis gemaakt, en bijna zijn ze allemaal alleen maar positief en ervan overtuigd dat dit voor mij een positieve stap vooruit zou zijn. Een stap richting een leuk leven, leuker leven.
Na mijn mail werd ik gebeld Wyke en hebben we gesproken over de reis. Er zijn mogelijkheden om een soort reis te maken, maar dan zal ik aan bepaalde voorwaarden moeten voldoen. Zoals een medisch verslag van mijn laatste behandelde psycholoog, Maarten. Hij heeft al een eindverslag gemaakt met de conclusie dat ik in een eindstadium zit en dat hij mij niet verder kan helpen. Ik moet er maar mee leren leven. Nu wil op de laatste dag van mijn leven in de spiegel kunnen kijken en tegen mezelf kunnen zeggen dat ik er echt alles aan heb gedaan om verder te komen, om een leuk, leuker leven te krijgen. Daarom heb ik toch contact gezocht met Maarten, hem mijn voornemen laten weten en of ik met hem daar een keer face-to-face gesprek over kon hebben. Hij stond gelijk positief tegenover zo een gesprek en 9 juni aanstaande gaat dit al plaats vinden. Ook heeft hij mij al laten weten dat hij een verslag zal schrijven dat zo een terugkeerreis zeker een positief effect kan hebben richting vermindering van lichamelijke klachten en dat mijn lichaam minder in alertheid zal staan.
Ik heb ook contact gezocht met Marcel, omdat ik mij meende te herinneren dat ik het wel eens met hem had besproken. Hij had mij toen ook aangeboden om eventueel met mij mee te gaan. Op mijn vraag of dit aanbod klopte en als het klopte of het nog steeds van kracht was; ik was nog niet uitgesproken/ getypt of hij reageerde al positief. Dit lijkt mij een belangrijk iets. Iemand bij je hebben die je voor 100% vertrouw en die mijn verhaal kent, maar zeker ook weet hoe hier mee om te gaan. Tis niet dat ik niemand anders vertrouw, maar Marcel en ik gaan al 35 jaar terug en ook al zien we elkaar niet elke maand weten we toch wat we aan elkaar hebben. Wat voor mij ook erg mee telt is dat Marcel ook veteraan is en een missie daar heeft gedraaid.
Ik heb dit plan nu al aan meerdere mensen verteld, zoals mijn lief, bedrijfsarts, een aantal collega’s en de mensen hierboven al genoemd. Dit doe ik expres om een aantal weerhaakjes te hebben, zoals Marcel het zo mooi omschreef, voor het geval dat de drempel weer te hoog wordt, voor het geval dat de angst weer groter wordt, voor het geval dat de twijfel weer toe slaat. Al ik er nu aan denk krijg ik al kippenvel, rillingen, voel ik toch de angst voor het onbekende, staat het huilen mij naderbij dan het lachen, maar ik moet. Wil ik iets bereiken, dan moet ik dit doen.
Ik zal elke stap hier plaatsen, maar ook wat ik erbij voel. Ik merk dat het mij ook helpt als ik het van mij afschrijf. Misschien ga ik wel iets merken aan mijn lichaam, verkrampingen. Ik moet dit doen. In eerste instantie voor mezelf, maar op gelijke hoogte ook voor mijn lief en kids. Wanneer gaat de reis plaats vinden weet ik niet. Ik heb als doel 2022 gezet, maar voor het zelfde wordt het 2021. Ik probeer stapje voor stapje te gaan en niet gelijk gaan rennen. Het wordt het engste en spannendste wat ik ooit heb gedaan en waarschijnlijk zal doen in mijn leven. De naam van dit verslag lijkt mij logisch
Journey to the unknown
