Weer een weekje en twee bezoekjes bij centrum ’45 in Oegstgeest verder. Ik ben zo blij dat ik telkens met de taxi mag en kan gaan, want het kost me meer en meer moeite. De motivatie is er nog wel, maar de klachten lopen op. Nog slechter slapen, nog sneller verkrampingen in mijn lijf, nog meer “aan” staan. Nu hoorde ik van de week dat dit een normale weg is. Het wordt eerst nog erger voordat het beter wordt.
Mijn eerste afspraak deze week was met Kim. Ze bleef heel erg de diepte zoeken bij gebeurtenissen. Ze probeerde mij steeds beter naar mijn eigen emoties te laten kijken tijdens gebeurtenissen of uitspraken van anderen of gedrag van anderen. Ik heb hier nog steeds veel moeite mee. Te laten horen wat ik echt voelde zonder alles weg te waaien of te lachen. Boos is boos, verdrietig is verdrietig, bang is bang, “aan” is “aan”. Het verbaasd me dan ook als ik langzaam maar zeker me bewust wordt hoeveel boosheid in mij zit. Terechte of onterechte boosheid. Boos is boos. Kim is zo goed met haar vragen dat ik soms vaak naar woorden moet zoeken om het goede antwoord te geven. Ze reageert hierop gelijk op met de vraag of er wel een goed of fout antwoord is en op deze wijze gaan we steeds dieper en dieper. Komende dinsdag wordt het arbeidsconflict besproken, omdat dit er voor gezorgd heeft dat ik dieper dan ooit in de put ben gevallen. Nee, niet gevallen maar geduwd en het lukt me niet om er uit te klimmen. Onrechtvaardigheid en vernedering spelen hierin een prominente rol. Misschien in een later stadium hier meer over.
Gisteren was dan de derde bijeenkomst met de groep. Met twee onderwerpen: Welke behandeling ga ik doen? en Hoe maak ik mijn behandeling succesvol? (Door een ervaringsdeskundige verteld.) Voordat de daadwerkelijke onderwerpen ten sprake komen eerst even kijken hoe iedereen erbij zit in de windows of tolerance, ‘spanningsmeter’. Voor mij is dit heel makkelijk te controleren. Op het moment dat ik rode handpalmen heb van het proberen wegdrukken/ wrijven van de verkramping weet ik dat ik er niet echt ontspannen bij zit.
Traumagerichte therapie heeft algemene kenmerken zoals verwerking, doorbreken van vermijding en E-health. Wat kan ik verwachten met een therapie. Extra spanning, verschillende emoties komen naar boven, klachten en betekenis. Ik moet dit alles nog eens goed op een rijtje zetten en het duidelijker voor mezelf krijgen.
Ik heb me nooit beseft dat er zoveel vormen van therapie zijn. Het hele jaar 2008, 2009 en 2016 en 2017 (vergeef met als ik de jaartallen niet heel precies heb) heb ik EMDR ( Eye Movement Desensitization en Reprocessing) mogen ondergaan. Daarnaast nog een beetje PMT (Psycho Motorische Therapie). Dat was het en het heeft mij enigszins wel geholpen. Ik kan, als ik me goed voorbereidt, over gebeurtenissen vertellen. Naast deze twee vormen bestaat er ook nog zoiets als BEPP (Beknopte Eclectische Psychotherapie voor PTSS), NET (Narratieve Exposure Therapie) en IE (Imaginaire exposure). Nu blijft de ontwikkeling gelukkig niet stil staan. Men blijft gelukkig bijleren en door ontwikkelen. Door innovatieve behandelingen en wetenschappelijk onderzoek is men al bezig met 3MDR, MDMA-assisted psycotherpay, en belevingscabine en meer…..
Op de vraag welk behandeling mij aanspreekt ben ik snel met een antwoord. GEEN ÉÉN. Ik heb geen keus als ik verder wil komen, maar ze trekken mij niet aan. Op mijn aangevraagd advies van Kim heb ik gekozen voor opname in de kliniek. Het kan nog wel drie maanden duren voordat het zover is. Er zal eerst nog een hoop uit mij naar boven gehaald moeten worden. Het advies is om de HITT te volgen. HITT is Hoog Intensieve Trauma Therapie. Je verblijft één week in de kliniek en krijgt EMDR, Imaginaire Exposure en in exposure in vivo ( Nu weet ik nog niet wat vivo is) aangeboden. Daarnaast wordt er yoga aangeboden. Niet elke dag wat anders, maar elke dag het zelfde vandaar de naam intensieve.
Nu moet ik elke week naar de body stress release, want al deze info en bezoekjes aan centrum ’45 veroorzaken gewoon heel verkramping. Zo was ik er gisterenavond ook en in combinatie met een slaappil ben ik de nacht, voor mijn doen, goed doorgekomen. Nu heeft Bart mij zelfs aangeboden, mocht het nodig zijn in die week, dat hij die kant op komt om mij te behandelen. Ik zal dit met mijn behandelaars eerst kort moeten sluiten. Maar het aanbod alleen al…… De groep wordt wel heel groot om me heen. K, W, A, S, W, R, R, E, B, A, R, R. Het lijkt me dat het nu toch wel moet gaan lukken om verbetering te krijgen. Ik weet dat het voor deze personen hun werk is, maar dan nog……… Als je al die jaren nooit geen ondersteuning hebt gehad en ineens staan er zoveel voor je klaar…….. Ik ga nog wel afspraken maken tussen een aantal personen, zodat ik het overzicht behoudt wie wanneer ik kan aanspreken. Ik die hulp vraag??????? Wat een innovatie, wat een vernieuwing. Zal ik het licht gezien hebben dat ik het niet alleen kan? Zal ik geaccepteerd hebben dat het geen schande is om hulp te vragen?
De ervaringsdeskundige M die gisteren zijn verhaal kwam delen als voorbeeld van een successtory, maakte behoorlijk wat los bij de groep. Nu weet ik niet of hij mijn angst voor de therapie heeft vergroot of mijn hoop voor de toekomst. We hebben nog heel veel te doen en ik kan alleen maar dankbaar zijn voor iedereen die klaar staat om mij verder te helpen.
Nee ik vergeet mijn thuisfront niet. Deze veilige haven is ongelooflijk belangrijk. Zonder mijn lief geen veilige haven. Ik hoop dan ook intens dat ik (wij) nog lang van deze veilige haven gebruik kan maken. Wie weet kan deze haven uitgebreid worden, maar laten we eerst lopen voordat we gaan rennen. Nu moet ik mijn lijf ten ruste leggen, want zelfs het typen over dit alles roept weer spanning op. Ook al weet ik het hele verhaal. Ook al ben ik hier een keer eerder door heen gegaan. De dag dat ik een keer geen verkramping heb zal ik vieren als een wedergeboorte.
