Na een maand elke donderdag met een groep bij elkaar geweest te zijn, kwam het moment dat we individueel verder moesten. Gaan we elkaar dan niet meer zien. Niemand weet dat, maar er zijn groepsbehandelingen zoals psycho motorische therapie en wie weet gaan we elkaar weer een keer daar zien. Twee deelnemers van de groep hebben eigenlijk mijn vraag beantwoord: “Moet ik individueel de pmt gaan volgen of in een groep?” Doe een groep, want dan heb je nog anderen waarop je terug kan vallen indien nodig. Deze motivatie was voor mij genoeg om via mijn behandelaarster mij te laten aanmelden bij het pmt. Ook hierin is een wachtlijst. Mijn aanmelding bij centrum ’45 ging via een wachtlijst. Mijn aanmelding bij de kliniek voor opname gaat via een wachtlijst. En ook het pmt gaat via een wachtlijst. Schandalig dat deze lijsten anno 2022 er zijn. Waar dit nu door komt weet ik niet en wil ik eigenlijk ook niet weten. Het leert mij in ieder geval geduld te hebben. Wachten, wachten, wachten. Nu ben ik al vanaf 1993 in gevecht met mezelf dus een beetje langer wachten om wat hobbels weg te werken kan er wel bij. Zolang die hobbels maar kleiner en/ of lager worden of misschien zelfs weg gaan.
Wat ik op deze laatste groepsdag waardevol vond, was een kaartje naar elkaar schrijven met een tekst erop. Uiteraard er was nog meer, maar ik wil dit deel even apart benoemen, omdat je toch met lotgenoten zit en dan kunt zien hoe anderen naar onze problematiek kijken en de toekomst.
Raoul, Met hulp van je lief komt alles goed.
Raoul, Hoop je ooit nog eens tegen te komen. Dat je dan wat beter bent. Het beste. Je bent een barre vent.
Raoul, ik hoop dat je het met succes afsluit.
Raoul, zet hem op grote beer. Je kan het.
Raoul, ik hoop voor je dat er een mooie succes geboekt kan worden. Je verdient het.
Op mijn kaartje had ik voor iedereen de tekst: “Als ik het kan, kan jij het ook. Boks Raoul.
Door al deze persoonlijke teksten voel ik toch een verbondenheid. Het mooiste vond ik dat er toch nog ook gelachten kon worden.
Dag 9 was mijn lief aanwezig. Ik vond dit heel spannend. En als je me vraagt waarom kan ik het niet uitleggen. Zij mocht haar beeld over mij en mijn problemen delen met mijn behandelaarster. Ik weet inmiddels wel dat buitenstaanders, zoals mijn lief, mijn eigen zonen, mij bonuszoon, mijn familie enzovoort vaak anders tegen de dingen aan kijken dan ik zelf doe. Ik hoorde in ieder geval een voor mij een eyeopener. Vaak als we bij anderen zijn doe ik me voor als vrolijk, alles gaat goed, grapjes makend, maar onderhuids is juist het tegenovergestelde. Ik doe dit omdat ik niet anderen wil “lastig” vallen met mijn gedoe. Mijn gedachten, verkrampingen enzovoort. Nadeel met deze wijze is dat men niet echt weet hoe het met mij gaat en ik voor anderen invul of ik ze daadwerkelijk lastig val. Nu ben ik er niet van overtuigd dat ik dit ga veranderen. Ik wil niet alleen maar het over mij en mijn problemen hebben. Er zijn nog zoveel anderen onderwerpen van gesprek mogelijk. In mijn straatje bijvoorbeeld: Griekenland, muziek en de hengelsport/ onderwaterwereld. Zo toch weer een paar kleine dingetjes geleerd. Mij bewust geworden van mijn eigen gedrag, zonder te oordelen of dit positief of negatief is.
Nu even een weekje geen Oegstgeest. Zeg maar een weekje verlof. Volgende week mogen we weer verder. Gaan we weer verder. Verder met leren, ontdekken en groeien.
