Ik wil het volgende onderwerp van de gesprekken niet bekend maken, omdat ik dan teveel mensen hierin betrekt. Ook al zijn deze mensen “schuldig” aan mijn zware terugval, wil ik me niet verlagen naar hun niveau. De gevolgen zijn er niet minder om.
Vorige week is het onderwerp ten sprake gekomen en zijn we tot een aantal inzichten gekomen. Inzichten die mij in eerste instantie lieten schrikken. Ik weet dat als ik boos/ kwaad ben, ik mijn uiterste best doe om hier uiting aan te geven als ik alleen ben. Waarom zouden anderen hier last van moeten hebben? IK vloek, scheldt en gil wel als ik alleen ben en vooral in de auto. Op deze manier ontloop ik elke vorm van een mogelijk conflict.
Nu heeft de besproken gebeurtenis mij heel duidelijk gemaakt dat er heel veel boosheid in mij zit. Ik ben zelfs heel boos terug gekomen van Joegoslavië. Boos omdat de missie niet gelopen is zoals ik het graag had willen zien. Het is een slechte missie geweest, terwijl ik toch ook veel goede dingen heb gedaan. Terwijl ik hard heb gewerkt, mooie zaken heb gedraaid/ onderzocht, ik mijn jongens goed heb begeleidt en ze levend mee terug heb gekregen naar Nederland. Het is een paar keer heel close geweest, maar uiteindelijk is het wel gelukt.
Na deel 6 heb ik lichamelijk een hele slechte week achter de rug. Extreem verkrampingen en mijn lichaam heeft nog nooit zo pijn gedaan. Het ging echt achteruit. Mijn nachtmerries stonden vol van geweld, bedreigingen en vernederingen. Respectloos. Het ging helemaal de andere kant op. Chaos. Gigantische chaos. Veel meer zweten dan normaal. Het is dus toch een onderwerp wat heel veel los maakt.
Al pratend met K. kreeg ik de vraag of dit onderwerp wel eens is behandeld tijdens mijn vorige therapietrajecten. Dit is nog nooit eerder aangepakt of behandeld. De trigger die mij weer de afgrond heeft ingeduwd is van een paar jaar geleden, maar het ontstaan van het probleem ligt in Joegoslavië. Nu zijn we zoveel jaar verder dat mijn problemen chronisch zijn geworden en de littekens zijn blijvend. Ze hebben wel hoop dat ze de gevolgen/ problemen kunnen verminderen. In welke mate? Dat zal straks wel blijken. Ik zelf zet in op 1% wat voor mij als 100% zal aanvoelen. Ik stap makkelijker over de drempel van 1% dan die van 5 of 10%. Laag inzetten.
Ik moet nu verder gaan kijken of ik de psycho motorische therapie in groepsvorm ga doen of één op één. Allemaal nog lastige vragen war ik een antwoord op moet vinden, voordat we aan de daadwerkelijke therapie kunnen beginnen. Zelfs nu, alleen nog maar de ontdekkende gesprekken, is het al veel zwaarder dan ik had verwacht. Ik wist dat het zwaar wordt en dan nog heb ik het onderschat. Nog een lange weg te gaan. Nog heel veel werk te verzetten. Gelukkig is K. bereidt om, indien nodig, mij af en toe aan het handje te nemen op de juiste weg. Ik moet nog veel dingen leren en opnieuw leren. Gelukkig een sterk en stabiel thuis front. Zonder het thuisfront is het bijna niet te doen. Ik besef me nu nog meer dan ooit dat dit een gevecht is wat ik never nooit niet alleen kan volbrengen.
