Deel 4 maar deel 2 van de groep. Misschien klinkt het raar, maar gelukkig was Kim een weekje op vakantie. Zij weet toch telkens weer de juiste vragen te stellen. Toch telkens weer de juiste triggers te gebruiken. Nu snap ik best wel dat dit haar werk is en dat dit ook zeker de bedoeling is, maar dan nog vind ik het niet leuk. Spanningen komen op. Hoofdpijn treed in werking en de vermoeidheid stijgt naar hogere niveau’s.
Nu zijn de bijeenkomsten met de groep puur informatief bedoelt, maar wat ze wel teweeg brengen is een groot deel van bewustwording. Herkenning. Ontkennen is er niet meer bij. Hoe moeilijk dit soms ook is. We zullen door de zure appel heen moeten bijten.
In deel twee kwam spanning ten sprake. Hoe hoog is de spanning waarin je leeft? Welk effect had de bijeenkomst vorige week op je? Hoe ga je met de spanning om? Hoe hangen mijn klachten met elkaar samen?
Zo kwam ik tot de ontdekking dat er een aantal handelingen zijn die ik doe om de spanning naar beneden te laten gaan. Ik ben heel goed in het proberen weg te zuchten. Lukt vaker niet dan wel, maar ik blijf dit onbewust proberen. Daarnaast helpt het mij om naar muziek te luisteren. Als het maar afleiding geeft. Mocht dit allemaal niet helpen dan probeer ik door te rekken en strekken de spanning/ verkrampingen te verminderen.
Wat ook ten sprake kwam was welke andere klachten er nog meer kunnen ontstaan door de ptss. Naast verslavingen en depressie kan ook nog angst en rouw naar voren komen. Nu heb ik gelukkig geen verslavingen. Ik drink bijna (eigenlijk nooit) niet meer en ben gestopt met roken. Valt me niet altijd mee, maar we houden vol.
Depressie. Ja ik heb regelmatig geen zin meer in het leven, als ik weer eens uren wakker lig van de pijn. Ja, als ik weer eens niet door kan slapen. Althans na anderhalve á twee uurtjes weer wakker ben. Ja, als ik weer eens een te realistische nachtmerrie heb gehad. Ja dat ook deze therapieronde, de aankomende behandelingen niet aanslaan. Dat het me niet lukt om doelen te bereiken.
Angst. Ja, ik merk dat ik vol zit met angst. Angst voor het onbekende. Angst voor onverwachtse geluiden en bewegingen. Angst voor stilte. Angst om geen vluchtroute te hebben. Dit is dan ook één van mijn doelen om aan te pakken.
Rouw. Verdrietig. Ja omdat ik niet meer ben wie ik was of graag wil zijn. Dat alle plannen die ik ooit maakte niet lukten of ik kon volbrengen. Ja dat ik mijn dierbaren niet kan geven wat ik ze graag zou willen geven. Ja dat ik geen carrière heb kunnen of zelfs heb mogen maken. Ja dat ik nog elke week mezelf moet verantwoorden voor mijn gedrag of uitspraken.
Bij dit alles hoort een stijl. Wat is mijn persoonlijke stijl? Wat voor een type ben ik? Zo kijkend naar de vormen, zoals bijvoorbeeld confrontatie aan gaan of terugtrekken, open of gesloten, vertrouwen of wantrouwen, besta ik uit twee personen. Ik kan mezelf misschien wel zien als Dr Jekyll en Hyde. De omstandigheden bepalen hoe ik me gedraag, wat ik voel en hoe ik reageer. Hier valt nog geen peil op te trekken. Misschien ook wel een doel voor mij om hierin duidelijkheid te krijgen.
Er zijn zoveel factoren die meetellen. Wat nam ik vanuit huis mee? Wat nam ik vanuit mijn werk mee? Met welke (leef)regels ben ik opgegroeid?
Ik merk dat ik mezelf opnieuw moet ontdekken. Ik voel mezelf als een onbekende. Voor mijn ptss had ik nooit problemen, alleen maar uitdagingen. In oplossingen denken. NU heb ik alleen maar veel problemen. Ik loop weg voor problemen. Ik verkramp bij problemen. Ik realiseer me dat sommige problemen kleiner zijn dan ik denk dat ze zijn of dat ik ze maak.
Morgen mijn eerste gesprek met mijn mentor van centrum ’45. Zij gaat mij begeleiden door het hele proces heen. Morgen ook nog een gesprek met mijn behandelaarster over mijn genomen beslissing. Ik weet dat ze mij vorige week vrijdag al gebeld heeft met meerdere vragen naar aanleiding van mijn beslissing. Ik weet inmiddels ook dat ze voorbereidend gesprek heeft gehad met de kliniek waar ik straks in wordt opgenomen. Hier komt alweer de verkramping opzetten voor dit gesprek en ik weet nog niet eens wat ze gaat vragen. Ik moet nog meer per uur gaan leven ipv per dag of per week. Misschien kan ik hierdoor verkrampingen voorkomen. Alleen wordt mijn wereld nog kleiner. Ik kreeg pas ook al de vraag onder welke steen ik leef. Er was iets gebeurt hier in het dorp en ik wist er niets van en men was daar heel verbaasd over.
Donderdag de derde met de groep en gelukkig in de avond mijn body stress release behandeling. Dit helpt mij wel heel erg veel om in ieder geval de nacht met behoorlijk wat minder pijn door te komen. Ik heb nog een hoop te doen, te ontdekken en te leren….
