Juli was de laatste update en voordat we het weten of beseffen zitten we alweer in oktober. Een hoop gebeurt zowel op het positieve als negatieve vlak.
Positief: we knokken er nog steeds voor en de motivatie is er nog/ weer. Ondertussen steeds meer handvatten gekregen die ik bij tijd en wijlen gebruik om op moeilijke momenten door te gaan en vol te houden.
Negatief: wegens een gebeurtenis in de privésfeer heb ik een enorme terugval gehad. Dit heeft best wel een paar weken geduurd voordat de gevolgen hiervan minder werden. Nog steeds slaap ik minder dan als voorheen. Nog steeds heb ik meer pijn in mijn lijf en zeker als ik even fysiek bezig ben geweest. Ik zweet bij het minste en geringste extreem, terwijl dit ver over was. Nu dus weer helemaal terug. Onrust in mijn lijf en zenuwachtig voor dingen die gaan gebeuren. Tintelende handen en voeten. Wat meer body stress release nodig dan voor de gebeurtenis.
Gelukkig heb ik mijn ademhalingsoefeningen en TRE. Deze helpen mij, samen met heel veel muziek, door de dalen te komen. Halverwege oktober gaan we voor een 2e keer beginnen aan 10 weken de exposuregroep. Nu wel uitgebreid met in de zelfde week EMDR en BSR. We gaan weer eens de turbo erop gooien. We, Oegstgeest en ik, hebben 31 december dit jaar als einddatum voor mijn behandelingen gesteld. Nu is dit niet een keiharde datum, maar zeker wel een richtdatum. Van te voren doen we een uitgebreide evaluatie. Kijken of ik nog naar Oegstgeest ga om naar Oegstgeest te gaan of omdat ik naar Oegstgeest ga om stappen te maken. Er zullen altijd restanten achterblijven, maar genoeg is genoeg. Ik ben nu met tussenposen vanaf 2008 in behandeling en hoelang moeten we nog doorgaan.
Volgend jaar wil ik me volledig gaan richten op mijn terugkeerreis en het met FLO gaan. Ook het opstarten van een rechtszaak gaat dan spelen. Als ik eraan denk dat ik ook nog bezig ben met Oegstgeest dan slaat mijn lijf gelijk weer op hol.
Mijn hoofd is redelijk “rustig” om het zo te zeggen, maar mijn lijf daar in tegen is het tegenovergestelde. Zodra er maar iets gebeurt slaat mijn lijf op hol. Zo waren we laatst bij een muziekgebeuren in Breda. Nu been ik al veel vaker op die plek geweest dus het was geen vreemde omgeving voor me. Ik stond met mijn lief en familie lekker bij elkaar. Ook had ik het geluk om een ijzeren paal in mijn rug te hebben, wat mij wat meer zekerheid geeft. Ik heb nog nooit zo extreem staan zweten, dat het zelfs mijn lief opviel en zei: “Ik heb je nog nooit zo zien staan zweten. Niet normaal.” Achteraf gezien is het waarschijnlijk toch de drukte geweest en dat terwijl we aan de rand van het gebeuren stonden.
Na de landing van het vliegtuig in Griekenland, mocht ik, op verzoek van mij, als eerste het vliegtuig verlaten. Normaal gesproken heb ik een bepaalde volgorde, maar door mijn haast om het vliegtuig te verlaten vergat ik mijn tablet in de stoel. (Later terug gekregen via de Lost&Found op het vliegveld.) Bij het verlaten niet de focus hebben en even de tijd te nemen om rustig mijn handelingen te doen die ik normaal doe. Te gespannen, terwijl het niet de eerste keer was dat ik vloog.
Terwijl ik dit allemaal aan het typen ben voel ik mijn spier in mijn rug aanspannen en mijn handen en voeten beginnen te tintelen. Met andere woorden: zelfs het benoemen van voorbeelden zijn een trigger geworden. Gelukkig mag ik morgen weer naar Oegstgeest en vrijdag naar body stress release. Ik ga nu mijn oefeningen doen om te kijken of ik toch enigszins kan ontspannen. Er is niets aan de hand weet ik in mijn hoofd, maar mijn lijf weet het nog niet.
