We zijn al weer een aantal weken terug van de opname in de kliniek van centrum ’45 in Oegstgeest. Daar begonnen om wakker te worden zonder pijn. Nog steeds gebeurt dit regelmatig. Meer wel dan niet. Na overleg met Martijn een bloeddrukmeter aangeschaft. Na elke nacht een meting doen en wat blijkt….ik kom de nacht/ dromen/ nachtmerries uit met een verhoogde bloeddruk. Metingen van 150 bovendruk of hoger is “normaal”. Naar aanleiding hiervan medicatie toegeschreven gekregen. Voor het slapen gaan deze innemen in de hoop dat dit mijn bloeddruk laag laat blijven. Nu al 2 x voorgekomen dat de bloeddruk 124 was. Dus het lijkt of er af en toe wat positiefs plaats vindt. Voorlopig blijven innemen en meten en dan zien we wel wat de toekomst ons brengt. Zo zie je maar hoe belangrijk een goede nachtrust is.
Na de HITT-week gaan we de puntjes op de i zetten. Er zijn nog verschillende gebeurtenissen die mijn lijf laten verkrampen en mijn bloeddruk laten stijgen. Nu gebruik ik hier ook medicatie voor om dit onder controle te houden, maar heel duidelijk is gebleken dat dit niet voldoende is. Sinds afgelopen woensdag ben ik aan een exposure behandeling begonnen. 10 weken lang elke woensdag 2 uurtjes. Dit bestaat uit een stukje theorie, praktijkoefeningen en gebruik van een VR-bril. Met zo een bril kunnen ze elke scenario oproepen die ze maar willen. Ik heb zo een bril al een keer gebruikt, maar dit was ter ontspanning. Uiteraard vond die ene keer plaats op Kreta bij het aquarium. Ik heb daar ervaren hoe levensecht de beelden kunnen zijn. Daarom trek me de behandeling met de bril me niet echt, maar ik ben gemotiveerd dus we gaan ervoor.
Daarnaast zal ik thuis elke week twee oefeningen moeten gaan doen. In geval van hulp heeft mijn bedrijfsmaatschappelijk werker toegezegd dat hij ten alle tijde ter beschikking staat. Toch wel een fijne gedachte zo een stok achter de deur. Willen we het einde van 2023 klaar zijn met centrum ’45 zullen we nog keihard moeten blijven vechten, werken en doorgaan.
Gisteren is het Jazz festival in Breda begonnen en dankzij de medicatie, het gezelschap waarmee we waren en de muziek heb ik het toch een, voor mij, behoorlijk aantal uurtjes vol kunnen houden. Op het moment dat we naar huis gingen wist en voelde ik dat mij grens was bereikt. Gelukkig snapte het gezelschap volledig en kon ik met een gerust hart naar huis gaan. Nu de dag afsluiten met “The best of Louis Armstrong” om toch in de sfeer van het Jazz festival te blijven.
