Zondag 26 maart is het dan zover. Ik ga naar de kliniek van centrum 45 om daar een week door te brengen. Een week vol met behandelingen, zoals exposure, EMDR en yoga. Ook wel de HITT genoemd. Jaren en jaren heb ik dit niet gewild. Als ik er aan moest denken sloeg de stress en angst al toe. Eind 2022 had mijn behandelaarster er weer over en uit het niets zei ik ineens: “Meldt me maar aan en er niet meer naar vragen, anders trek ik me weer terug.” Hoe onzeker kan je zijn. Hoe weinig vertrouwen in verbetering kan je hebben. Elke vorm van negatieve gedachte en gevoel is hier van toepassing. Heel lang heb ik me verscholen achter de opmerking ” Ik zit al vanaf 1993 gevangen in mijn hoofd en nu ga je ook nog mijn lichaam opsluiten.” Terug kijkend op de afgelopen week weet ik nu dat ik er gewoon nog niet klaar voor was.
Elke dag begon met exposure over een gebeurtenis/ ervaring, die van tevoren door middel van een zeer zorgvuldige intake was bepaald.
Na dit kwam een oefening, die elke dag verder werd uitgebreid. Ik begon met een rondje lopen in een onbekende omgeving. Ik bleef maar scannen, maar nu met het bewustzijn dat ik dit scannen ook doe. Nu ga ik dit afleren, omdat het hier niet nodig is. Het is hier veilig. Ik hoef hier niet bang te zijn voor wat dan ook. Dag 2 rondje lopen en in een winkel in de rij gaan staan. Dag 3 rondje lopen, in een winkel in een rij gaan staan en met mijn rug naar een deur gaan zitten. Dag 4 een rondje lopen, rij in de winkel, met de rug naar de deur zitten en blinddoek opdoen. Dag 5 rondje lopen, rij in de winkel, rug naar de deur, blinddoek op en drukke plek bezoeken. Dag 5 heb ik niet gehaald, omdat ik op dag 4 met de blinddoek in een herbeleving terecht kwam. Na 2 minuten kregen ze mij er uit. Op roepen reageerde ik niet en pas toen ze de blinddoek aftrokken kwam ik weer in het hier en nu. Nog een paar keer zakte ik terug, maar uiteindelijke kreeg ik alles weer onder controle. Geleerde les: ik ga niet als ik alleen ben een blinddoek op doen.
Na de oefening kwam de EMDR sessie met als onderwerp wat tijdens de exposure was behandeld. Afhankelijk hoe de sessie verliep duurde hij langer of korter dan gepland. Voor het eten werd dag nog afgesloten met een yogasessie van een uurtje om zoveel mogelijk spanning in mijn lichaam te laten ontsnappen. De dag werd uiteindelijk afgesloten met een sessie met de sociotherapeut. Uurtje of anderhalf later lag dit lichaam te bed. Uitgeput en zwaar vermoeid. Deze dagen waren een zware tocht, maar ze hebben gelukkig ook het één en ander opgeleverd.
Negatief/ positief: Op vrijdag kreeg ik weer een herbeleving tijdens de exposure sessie. Nu met het grote verschil dat ik er redelijk zelf ben uitgekomen. De behandelaarster begeleidde mij wel, maar niet op een fysieke wijze.
Positief: Op woensdag heb ik mijn grootste overwinning behaald. Ik werd wakker zonder pijn, Dit voor het eerst in ……….. Een hele lange tijd. Dik meer dan een jaar. Weten jullie wel hoe lekker dat is. Nu een week later is dit nog steeds. Nog elke morgen wakker worden zonder met pijn. Het slapen is nog steeds ruk en de dromen zijn er ook nog steeds, maar ik word wakker zonder pijn.
Al met al tellen de positieve ervaringen zwaarder dan de negatieve. Ik besef me heel goed dat ik er nog niet ben, maar ik zie wel licht aan het einde van de tunnel. Dit licht heb ik jaren en jaren niet meer gezien. Het was voor mij zo donker dat ik zelfs een plaatje “Niet reanimeren” heb aangevraagd en laten maken. Letterlijk 30 jaar duurt nu alles. Periodes dat het wel ging, maar meer periodes dat het niet meer ging. Dankzij het pijnvrij wakker worden en het licht aan het einde van de tunnel, maar ook de wetenschap dat er altijd triggers zullen blijven heb ik mijn doel toch gehaald deze week.
Mijn eerste doel was alleen maar een verbetering van 1 % halen. Ik zit nu op 15 %. Dit geeft de burger moed om te door te gaan en het volgende doel scherp te houden. Toch die terugkeerreis naar Bosnië maken. Alleen is er nog een doel tussen door gekomen. Een doel dat verstopt zat, maar die ik heb gehaald. Ik heb mijn plaatje “Niet reanimeren” ingetrokken. Ik voel en geloof nu een beetje dat er ook nog een leuk leven komt na dit gevecht. Genoeg hoop om het plaatje in te trekken en verder te gaan met het gevecht en strijd. Gesterkt en hoopvol zijn de juiste woorden.
Was de afgelopen week van topsport op olympisch niveau met alle ups en downs zinvol en waardevol geweest? ZEKER WEL.
