Sinds een paar weken druk bezig met de werkgroep Moral Injury, Samen met 5 andere veteranen en onder begeleiding van twee begeleidsters dit onderwerp door spitten. Het is vele malen zwaarder dan ik van te voren had kunnen inschatten. Het roept weer verborgen herinneringen op. Dit zijn niet de allerfijnste en ze veroorzaken een hoop negativiteit. Slapen is vele malen onrustiger, mijn boosheid komt vaker naar boven, eerder gefrustreerd als zaken niet gelijk lukken. Ook steeds meer vragen poppen op. Hoe krijg ik het onder controle? Op welke wijze kan ik, in praktische zin, zaken vergeven en dan vooral naar mezelf? Kan ik andere vergeven voor hun daden? Als mij dit gaat lukken, raak ik dan eindelijk het gevoel van “Ik heb nog een rekening te betalen” kwijt. Er zijn momenten dat ik me heel bewust bedenk dat ik het los moet laten, maar het volgende moment is dat alweer weg en val ik terug in de negativiteit. Het jojo-effect is nog heel erg groot. Het bewust zijn en dit vasthouden zijn twee verschillende werelden voor mij. Althans nog steeds.
De groep, inclusief mezelf, bestaat uit 6 veteranen en elke woensdag komen we 1 1/2 uur samen. Ik vind de groep te groot en de tijd te kort. Er zijn er die zoveel delen met de rest, dat er voor de anderen tijd te kort is. Ik val steeds meer terug naar stilte en laat anderen het woord voeren. Nu heb ik één geluk. Één van de begeleidsters is mijn allereerste psychologe die mij heeft geholpen. Alweer 14 jaar geleden. Zij spreekt mij regelmatig aan met de vraag of het goed gaat.
Ik merk dat de ervaringen van de anderen mij veel pijn doen en heel veel onrust oproepen. Ook mijn gevoel van schaamte en schuld wordt extra aangewakkerd. Ik wil dit zo graag loslaten en me zoveel mogelijk op mezelf focussen en zo weinig mogelijk mezelf laten beïnvloeden door anderen hun verhalen.
Ik heb laatst een blaasontsteking gehad en toen mijn behandelaarster vroeg hoe het ging was mijn reactie: “Op twee na gun ik dit niemand.” Zij ging hier gelijk op in en vroeg welke twee dit waren en waarom. Ik werd gelijk weer heel kwaad om wat die twee mij hebben geflikt. Zelfs dit laat mij niet met rust. Dit krijg ik niet uit mijn systeem. Dit levert nog steeds negatieve energie op. Krijg er kippenvel en verkrampingen van. Al pratend kwam mijn behandelaarster met het volgende voorstel. Door middel van EMDR willen we deze boosheid, kwaadheid aan gaan pakken. Deze boosheid, kwaadheid blokkeert heel veel andere gevoelens en emoties.
Dan ben je 58 en weet je niet hoe je je negatieve gevoelens, schuld, schaamte, boosheid, onveiligheid, verdriet, onzekerheid kunt aanpakken. Weet je niet op welke wijze je positieve gevoelens de boventoon kunt laten voeren. Gelukkig zijn er anderen die mij hierin kunnen en willen begeleiden. Zo zie je maar: Je bent nooit te oud om te leren. Gelukkig heb ik het aangedurfd om vorig jaar januari hulp te vragen. Gelukkig waren er een paar personen die mij erop wezen dat het misschien wel verstandig zou zijn om de hulpverlening in te gaan.
Ik ben het laatste jaar me heel bewust geworden van een aantal zaken en ook al geeft dit niet gelijk een positief resultaat, gaat dit proces wel langzaam maar zeker de goede kant op.
