Hierbij de laatste update over mijn weg naar een terugkeerreis naar voormalig Joegoslavië. Twee keer per week maak ik de reis, gelukkig met een taxi, richting centrum 45 in Oegstgeest. Daar krijg ik momenteel verschillende therapieën om niet verwerkte gebeurtenissen te handelen en ongewenst onbewust gedrag te veranderen. Alles weghalen zal nooit gebeuren, maar ze hebben mij beloofd dat ze wel de scherpe randjes er vanaf kunnen en gaan halen.
Toen ik vorig jaar december bij hun binnenkwam had ik nog de (valse) hoop dat ik in een jaar tijd klaar zou zijn en ik weer “normaal” zou kunnen functioneren. Hoe anders is het gelopen!!! Afgelopen donderdag ben je samen met een zeer geselecteerd gezelschapje om in hun aanwezigheid de gouden medaille voor langdurige (36 jaar) en trouwe dienst opgespeld te krijgen door Ed. Zonder iemand te kort te doen, maar heel, voor mij, belangrijke personen waren uitgenodigd. Na overleg met de wapen-adjudant wilde ik het kort en heel klein houden. Als ik iedereen had uitgenodigd die voor mij, op welke wijze dan ook, belangrijk zijn dan was de kantine te klein geweest. Gelukkig, niet anders verwacht eigenlijk, werd aan mijn wens voldaan.
De dag erna zat ik weer in Oegstgeest bij mijn behandelaarster Kim en bespraken we mijn huiswerk wat ik mee had gekregen van Kim. Het was op zich een makkelijke opdracht, maar voor mij de laatste jaren heel erg moeilijk. Gewoon een keer iemand/ iedereen laten weten wat ik wil. Wat ik op een gegeven moment nodig heb, zonder een schuldgevoel te krijgen of een gevoel van egoïsme. Nooit verwacht dat dit zo moeilijk zou zijn. Uiteindelijk met iets kleins toch het huiswerk gemaakt en stiekem best wel een beetje trots.
Al pratend kwamen nog meer zaken naar boven die veel aandacht nodig hebben. Op mijn vraag hoelang dit nog gaat duren, want af en toe raakt mijn motivatie op, kreeg ik een antwoord wat ik eigenlijk niet wilde horen. Kim liet mij weten dat ik nog zeker op een jaar moet rekenen. Ook was haar advies om emdr te gaan volgen en de hitt, Hoog Intensieve Trauma Therapie. Dat betekend dat je een week intern bent en dan krijg ik op één dag therapie wat ik nu in een week krijg. Nu hadden ze mij dit voorstel ook al gedaan in Den Bosch bij de Reinier van Arkel groep en heb ik dit succesvol geweigerd. Ook bij centrum ’45 werd in een vroeg stadium dit voorstel gedaan, maar dit joeg/ jaagt mij zoveel angst aan en geeft mij nu al veel stress dat ik het geweigerd heb. Althans dat ik dit niet zag zitten.
Nu terug kijken op het afgelopen jaar en wat ik allemaal heb gedaan aan werkgroepen en behandelingen kom ik er eigenlijk niet meer onder uit. Naast mijn ptss heb ze ook nog de diagnose van Moral Injury gegeven. Ik ga vooruit maar het zijn minuscule stapjes en nu ben ik er, blijkbaar, klaar voor om eens wat grotere stappen te gaan nemen. Ik heb nog twee jaar voor ik de dienst ga verlaten en ik wil voor die einddatum en stevig in mijn schoenen staan en nog belangrijker mijn terugkeerreis hebben gemaakt. Deze twee doelen, grote doelen, zijn mijn redenen om gemotiveerd verder te gaan. Ik krijg nog wat meer handvatten de komende tijd die er voor moeten zorgen om mijn motivatie te houden en mocht deze een keer verminderen of verdwijnen deze weer terug te vinden.
Zo zie je maar dat een lach, mijn medaille, en een traan, nog een jaar centrum ’45 met emdr en hitt, naast elkaar kunnen staan.
