Nu is het wel heel lang geleden dat ik iets gepost heb. Eerst drie weken Griekenland. Het inchecken op Schiphol is dankzij de medische begeleiding heel goed verlopen. Ik had mij van tevoren nooit gerealiseerd dat ik daar eventueel voor in aanmerking zou komen. In overleg met centrum 45 heb ik een medische verklaring gekregen en indien nodig kon ik deze laten zien, mochten er vragen komen. Ook bij de terugreis op het vliegveld van Kefalonia was de begeleiding uitstekend te noemen. Ik had contact gehad met de hostess en deze heeft alles perfect geregeld.
Na de vakantie weer naar centrum 45 voor verdere hulp en begeleiding. Ik ben inmiddels bezig met verschillende therapieën in een week. Op één dag is er socio therapie en psycho motorische therapie. Hierin leer ik nog eerder de signalen te herkennen die mijn lichaam geeft. Het moet het uiteindelijk die kant op gaan dat ik ze nog eerder herken en dat ik maatregelen kan nemen om de signalen te voorkomen. Zoals een verhoogde hartslag, verkrampingen, zweten en paniekaanval. Op een andere dag ben ik inmiddels begonnen met exposure therapie. (Slik) Wat valt deze mij zwaar. Zo zwaar dat ik laatst een paar dagen van de wap ben geweest en dat de lichamelijke klachten in hevigere maten terug zijn gekomen. Zelfs bod stress release helpt mij nu maar voor de helft. Nu was ik hiervoor al gewaarschuwd dat dit kon plaats vinden, maar dan nog valt het mij heel zwaar. Ik moet meer moeite doen om positief naar de toekomst te blijven kijken. Ik vergelijk mezelf nu maar even met de verbouwing met een huis. Het moet eerst een tering bende worden, om daarna een paleisje te worden.
Wat de therapieën mij tot nu hebben opgeleverd is vooral bewustwording van mijn omgeving en de impact op mij. Niet dat ik nu in een spookomgeving (toch Halloween) woon, maar er zijn gebeurtenissen die een negatieve invloed op mij kunnen hebben. Nu ik mij er meer bewust ervan wordt wat eventuele triggers zijn, kan ik mij er op focussen om eventuele negatieve signalen voor te zijn. Wat ook niet geheel onbelangrijk is dat (vooral de exposure) er nog steeds meer vragen bijkomen. Vragen door mij en over mezelf. Vragen over de toekomst. Vragen wat te doen om zaken te voorkomen. Vragen wat te doen bij een terugval. Ik merk dat ik door deze vragen mezelf openstel naar mij toe en over mijn innerlijke ik. Ik mag me rustig klote voelen. Ik mag rustig momenten van onrust hebben. Ik mag rustig zaken en omstandigheden anders benaderen dan wat de gemiddelde persoon doet. Ik hoef niet altijd te voldoen aan de verwachtingen van de maatschappij.
Het allerbelangrijkste wat ik geleerd heb zijn twee dingen.
Als eerste: ik mag het gevoel dat ik nog een rekening moet betalen voor mijn tekortkomingen, tijdens mijn uitzending(en) en daarna, los laten. Ik hoef/ heb helemaal geen rekening meer te betalen.
Als tweede: ik ben me er nu bewust van dat ik nog niet klaar was om een terugkeerreis naar voormalig Joegoslavië, naar voor mij belangrijke plekken in Bosnië, te maken. De kans was heel groot geweest dat dit juist een negatief effect zou hebben gehad en ik wil juist dat de kans heel groot is dat het een positief effect zal hebben.
Ik kan bovenstaande alleen maar volbrengen met hulp van anderen. De behandelaars, de luisteraars, de begeleiders, de doeners, de stuurders en de hand vasthouders.
We gaan langzaam maar gestaagd vooruit en dat telt. Tot een volgende keer………….
