Alweer wat afspraken achter de rug. Inmiddels twee keer geweest bij de werkgroep “Dagstructuur en zelfzorg”. Deze groep werkt heel erg reflecterend. Voorbeeld: Afgelopen weekend was het Jazzfestival in Breda. Zoals de meesten weten is muziek echt een levenselixir voor mij. Nu kwam op donderdag Brainbox ft Jan Akkermans. Voor mijn rust toestand is de plaats waar ik ga staan bepalend. Nu stonden we dicht bij de uitgang, eigenlijk meer loopbrug, want het optreden werd gegeven op pontons op het Spanjaarsgat. Super, geweldig, fantastisch optreden. Vrolijke, aanstekelijke jazzmuziek en ook nog eens een groot jam (zo leek het) gedeelte. Hierna een tweede optreden bekeken op de markt. Hier konden we gelukkig aan de rand van de menigte staan. De groep “Kuifje en kornuiten” hadden we al een keer eerder gezien en ook toen, zoals nu, heb ik er enorm van genoten. Het publiek werd erbij betrokken, naast de “normale” instrumenten ook nog blazers erbij. Na een aantal uurtjes hield ik het lichamelijk niet meer. Bij het thuis komen en mijn schoenen uit doen, stond het bloed in mijn schoen. Met een ontstoken rechter dikke teen in combinatie met heen en weer bewegen op je voeten, toch een onrust in mij, aanstaan, alert zijn op…., was dit achteraf wel te verwachten. Tijdens de werkgroep werd dit uitje besproken en als eerste reactie wat bij mij opkwam was, dat ik het zo jammer vond dat we eerder, de groep waarmee we waren bleven nog, weg moesten en dan vooral voor mijn lief. Toch weer de negatieve aspecten als eerste benoemen. Tot ik door een medeveteraan, die bij de werkgroep zit, erop gewezen werd dat ik het wel had gedaan. Een paar uurtjes gaan is nog altijd 100% beter dan weer niet gaan. De begeleiders merkten ook gelijk op dat als ik over de muziek aan het vertellen was, dat mijn ogen begonnen te glinsteren en ik enthousiast werd. Wat ik hiervan heb geleerd?
Vandaag was weer de dag dat ik mijn maandelijkse injecties moest halen in het cmh. Op de heenweg er een half uur langer overgedaan dan normaal. File naar file naar file op de A27. Voor mij is filerijden altijd op de rechtse baan. Stukje veiliger voelen met de vluchtstrook naast me. Op een gegeven moment werd ik “gedwongen” om de linkerbaan te nemen. Dit een 500 meter volgehouden. Uiteraard kwam ik “te laat”, maar ik heb wel 500 meter links gereden in de file plus ik heb gebeld dat het wat later werd dan de afgesproken tijd. Normaliter ben ik zwaar over de zeik, want te laat komen kan echt niet. Nu geaccepteerd en ook nog eens 500 meter links gereden. Een hele kleine overwinning, maar wel een overwinning.
Vanuit de werkgroep heb ik als huiswerk mee gekregen, dat ik, om te beginnen, per dag een half uurtje muziek moet luisteren. Niets anders tegelijk doen. Even niet modelbouwen. Even geen muziekclips kijken. Puur een alleen naar muziek luisteren opschrijven wat het met mij doet. Nu heb ik gelukkig ruim 2000 lp’s om uit te kiezen en kan ik met mijn brede muzieksmaak alle kanten op. Ik stem de muziek af op mijn gemoedstoestand, op mijn lichaamstoestand.
Ik hou ook nog steeds mijn nachtmerries-dagboek bij. Morgen een afspraak bij de psychiater om te bespreken welke medicatie voor mij raadzaam is. Ik heb nog te vaak en te hevige pieken. We hopen deze door middel van medicatie een beetje af te vlakken. Ook hier moet ik de tijd voor nemen, want het is niet zo van: nu slikken, morgen afgevlakte pieken.
Komt tijd, komt raad….
