En zo waren we weer op gesprek. Benieuwd welke kant het nu zou op gaan. Vorige keer hadden we het over schone en vuile boosheid. Dit is toch nog steeds een behoorlijk punt, die boosheid en vooral waarom ik het maar niet kan loslaten. Hopelijk lukt het door middel van psycho motorische therapie. Het was Kim in ieder geval opgevallen dat alle gesprekken tot nu toe een hele zware wissel trokken op mijn lichaam. Hierdoor ben ik wel “gedwongen” om elke week body stress release te ondergaan. Ik probeer nu sowieso twee keer per week lopend kleine boodschappen te doen. En ook al krijg ik naar terugkeer behoorlijk veel last van mijn voeten, benen en handen, ik heb het toch maar gedaan en wie weet kunnen we op deze manier mijn lichaam weer laten gaan wennen aan inspanningen, groot of klein.
Kim kwam met een advies om het pmt naar voren te halen en de opname voorlopig even op te schorten. Ze is er niet van overtuigd dat ik de opname zal kunnen handelen. Zolang mijn lichaam de gesprekken al niet trekt, heb ik nog even niets te zoeken bij de HITT. Toch super dat zij hierover nadenkt en mij hierin stuurt. Ik heb hier ook om gevraagd, omdat ik het niet allemaal zuiver zie. Mijn nachtmerries veranderen naar chaos, achtervolging, moord en doodslag. Wel met iets minder geweld, maar de onrust is er niet minder om. Ook de verkrampingen blijven nog steeds hevig opspelen na een nachtmerrie. Met weinig tot geen energie en voortdurende pijn in mijn lijf, vroeg Kim zich af of ik openstond voor uitbreiding medicatie. Sowieso antidepressiva en aanvullende/ andere slaapmedicatie. Er schijnt dus zelfs medicatie te zijn die nachtmerries aanpakken/ verzachten. Ze verwacht niet dat zoals het nu gaat ik de HITT zal trekken. We zullen eerst ergens energie vandaan moeten halen.
Ik ben in principe tegen medicatie, behalve één keer in de twee dagen een slaappilletje, maar ik sta nu op een breekpunt of ik mijn motivatie wel nog langer kan vasthouden. Dus eigenlijk heb ik geen keuze en zal ik via de psychiater een uitbreiding van medicatie accepteren. Mits dit uiteindelijk ook weer af te bouwen is. Met andere woorden hoop ik niet de rest van mijn leven aan de medicatie te moeten zitten
Dus de weg naar……. loopt weer anders en duurt langer. Ik heb geen keuze momenteel dan alleen maar te accepteren. Als ik ga tellen wie er bemoeienissen met mij heeft op welke wijze dan ook, kom ik tot een aanzienlijk aantal. Twee verschillende bedrijfsmaatschappelijke werker, casemanager met ondersteuning, zorg coördinator, psycholoog, bsr behandelaar, taxi aanvragers, taxi chauffeurs (binnen en buiten defensie), mijn thuisfront. Ik noem mijn thuisfront als laatste, maar hoort wel degelijk op de eerste plaats. Gelukkig is het geen wedstrijd.
Zo had ik laatst mijn tien declaraties voor de body stress release ingediend en ineens werd er meer om bewijslast gevraagd. Nu ben ik sinds oktober 2019 bij de bsr en al die tijd ging de declaratie op de zelfde wijze. Op mijn factuur staat : betaald dmv pin. Handtekening van Bart er onder en klaar. In mijn eigen ogen is dit dus factuur en betaalbewijs ineen. Dit ging al 67 keer zo en ineens…….. Ze willen er ook een bankafschrift bij hebben. Als motivatie werd gegeven dat misschien mijn moeder wel de rekening betaald. Helaas is zij al in 2000 overleden. Ik bedoel maar.
Wat ze in mijn ogen dus eigenlijk zeggen is: “Ik vertrouw Raoul en Bart niet.” Alsof ik om een paar rot euro, nou ja een paar €2242,50, en op het einde van mijn loopbaan de boel nog zou flessen. Plus het feit dat ik al blij ben als ik een laptop aan en uit kan zetten zonder dat hij ontploft, totaal geen kennis van en feeling met ict, kan je wel uitrekenen dat ik in de donker rode stress schoot. Mijn lichaam ging hierin mee, Trillen, verkrampen. Dan is het zo goed dat mijn lief mij tot rust bedaard en laat zien hoe ik bovenstaande kan oplossen. Wat ik ook uitermate vervelend vind is dat hier door de ondersteuning van de case manager extra inspanningen voor mij moet verrichten. Ik hoor al velen zeggen: “Daar worden ze voor betaald.” Maar dan nog….. Als ik een dag later terug kijk en zie dat het uiteindelijk wel weer gelukt is, zij het met hulp, vraag ik me af waar ik me zo druk om heb gemaakt.
Dan ben je 57 met bijna 36 dienstjaren en dan ga ik zo moeilijk om met zaakjes. Ik heb nog een hoop te leren. Zo jammer dat ik zoveel verloren ben in de loop der jaren. Denken in oplossingen. Zelfstandig problemen oplossen. Ontspannen. Ik ben er van overtuigd dat veel te voorkomen was geweest, had men anders gereageerd. Ik ga mezelf niet straffen met wat als of had ik maar enzovoort. Ik probeer zolang mogelijk vooruit te kijken en ook al is het licht aan het einde van de tunnel weer verder weg en de weg krommer ik moet verder voor mijn thuisfront, voor mijn jongens…. Ik moet eigenlijk niets krijg ik vaak te horen, maar als ik mezelf dit niet opleg als zijnde moeten dan kan ik net zo goed gelijk stoppen met alles en dan kunnen mijn mij ondersteunende groep zich beter inzetten voor anderen die wel vooruit willen.
Dus op naar de nieuwe weg dan maar……..
