Gisteren alweer dag 10 bij het centrum. Er zat voor de eerste keer wat meer tussenruimte bij twee gesprekken. Ik merkte wel een verschil. Ik was gisteren een stuk gespannender dan eerdere gesprekken. Ik vond het ook een stuk zwaarder. Ik had mijn emoties duidelijk minder onder controle dan op andere dagen. Nu weet ik niet of dit van belang is, maar het is wel een duidelijk verschil. In ieder geval weer geleerd over mezelf. Ik kreeg ook nog eens te horen dat ik veels te streng ben voor mezelf. Zeker op het gebied van mogen voelen en uiten. Ondanks er velen zijn die veel van mij weten, is er eigenlijk niemand die echt veel weet en ik twijfel ook nog zeer of ik dit hier wel ten sprake moet brengen.
De bedoeling hier was om het gevecht te laten weten dat ik ben aangegaan om mijn doelen te halen. Om mijn leven wat te veraangenamen. Niet alleen voor mezelf, maar zeker ook voor mijn dierbaren.
Gisteren geleerd over schone boosheid en vuile boosheid, terwijl voor mij boosheid is boosheid. Ik heb me nooit beseft dat er verschil is tussen schone en vuile. Zo terug denkend is er wel een logica in te vinden. Schone boosheid is terechte boosheid, bijvoorbeeld als je vernederd wordt, erbij je ingebroken is, iemand van je dierbare leed is aangedaan, als je onrechtvaardig wordt behandeld enzovoort. Bij deze boosheid komen gevoelens en gedachten vrij en als deze te lang blijven hangen kan je ze onder vuile boosheid scharen. Nu weet ik wel dat je op een gegeven moment zaken los moet laten en ze daadwerkelijk gaat zien zoals ze zijn. Zaken uit het verleden die je toch niet meer kunt veranderen. In het verleden was dit, volgens mij, nooit een probleem. Alleen dit lukt mij niet meer en waarom?????? Als ik een antwoord heb op deze vraag, kan er misschien een hoop opgeruimd worden. Mocht het opgeruimd zijn dan zal mijn lijf hier ook bij welvaren. Minder onrust, minder verkrampingen en misschien zelfs wel een keer stilte in mijn hoofd. En misschien weet ik onbewust nog wel hoe het moet, maar tussen het weten en toepassen zit blijkbaar voor mij een wereld van verschil.
Naarmate de dagen bij centrum ’45 vorderen krijg ik voor mezelf steeds meer vragen. Misschien vraag ik wet teveel. Misschien moet ik me niet aanstellen en inderdaad het verleden laten rusten. Alsof ik dit niet graag zou willen of zou doen als ik wist hoe. Zo typend lijkt mij alles zo makkelijk en toch zie ik het niet. Ik wil zo graag en misschien wel te graag en dat ik daardoor ik ongeduldig wordt. Afgelopen week zat ik echt in een dip en wilde eigenlijk niet meer verder vechten en ze hebben mij al gewaarschuwd dat dit nog wel vaker zal voorkomen. Ik sta nu op twee wachtlijsten voor behandeling. Ik hoop zo dat als deze behandelingen of al is het maar één gaan plaats vinden ik mijn ongeduld, mijn onrust weer wat kan verminderen.
Goh wat kan ik goed voor een ander goed bedenken wie wat waar hoe, maar als het voor mezelf is raak ik volledig de weg kwijt.
