Van de week voor de derde keer bij centrum ’45 geweest. Althans op audiëntie. Deze keer werd meer richting gegaan tot het maken van een beslissing welke richting ik op wil wat betreft behandeling. Ook kreeg ik te horen dat, tijdens het luisteren naar een postcast, er aan mij gedacht werd. Deze cast ging over “moral injury”. Hier werd gelijk wat dieper op ingegaan, maar hoe gemeen van mij ook, kon ik dit gesprek omleiden naar het nemen van een beslissing. Ik wist van mezelf dat als ze de beslissing 100% bij mij zou laten, het nog wel maanden kon duren voordat ik een beslissing zou maken. Alle twee vormen van behandeling bevallen mij niet en dit heeft puur te maken met het feit dat ik weet wat er gaat komen en dit jaagt mij en mijn lichaam gelijk angst aan. Zelfs nu op dit moment van typen verkrampt mijn lijf.
Ik weet dat het uiteindelijk mijn beslissing wordt en dat ik niets moet, maar waarschijnlijk heb ik het al eerder gezegd: “Ik moet wel, wil ik verder komen. Wil ik mijn klachten verminderen.”. Ik heb daarom toch om een advies gevraagd. Ik richt mij toch op haar ervaring en deskundigheid.
Vannacht om 02.30 uur was ik alweer wakker en viel mij haar advies in, maar vooral haar motivatie. “Raoul, je hebt nu al drie periodes met EMDR achter de rug en dit heeft heel duidelijk niet genoeg opgebracht. Ik zou adviseren om de behandeling een stap(je) hoger te tillen. Ik adviseer je voor opname in onze kliniek en van hieruit verder te gaan werken. Je zit in een veilige beschermde omgeving met hele goede begeleiding. Je wordt niet opgesloten. De deur gaat niet op slot en je kunt ten aller tijde weg.” Opname voelt voor mij als opgesloten worden. Ik zit al vanaf 1993 opgesloten in mijn hoofd en nu ook nog eens lichamelijk.
Ondanks mijn gevoel van opsluiting heb ik toch de beslissing gemaakt om voor opname te gaan. Letterlijk op het moment dat ik dit had bedacht verkrampte mijn lijf helemaal en heb ik weer langere tijd wakker gelegen, Niet wetend hoe ik moest gaan liggen. Ik laat dit onderwerp even rusten nu en ga me voorbereiden op uur U. Gelukkig heeft mijn behandelaarster een week vakantie en kan ik proberen te gaan wennen aan het idee dat ik de kliniek in ga. Ik moet wil ik verder komen. Ik moet wil ik bepaalde gedragingen veranderen. Ik moet wil ik mezelf nieuwe, betere gedragingen aanleren.
Gisteren begonnen met de groep van start module. Deze groep bestaat uit vier veteranen en twee politieagenten. Deze groep is er puur opgericht om je inzicht te geven wat PTSS nu precies inhoudt en samen te kijken of er gedragingen zijn of ervaringen die overeenkomen. Maar zeker ook de verschillen van ervaren. Vlak voordat ik zou gaan vertrekken richting Oegstgeest kreeg ik mijn case coördinator nog even aan de telefoon. Zij drukte mij op mijn hart dat ik best om hulp mag vragen en dat zij ziet hoe moeilijk dat voor mij is. Hoe groot deze waarheid is bleek wel tijdens de groep. Ik zat op een stoel met armleuningen. Ik vind dit heel erg ongemakkelijk en ik schuif zo een stoel ook nooit aan een tafel. Ik moet ruimte hebben omheen. Ik moet een soort van vluchtroute hebben. Ik moet weg kunnen zonder dat ik eerst nog allerlei handelingen moet doen. Halverwege vroeg ik dan ook of er stoelen waren zonder armleuningen. Gelukkig was deze er ook. De begeleidsters van de groep lieten mij gelijk weten dat ik dit meteen had kunnen vragen. Vlak voor de groep krijg ik dit nog te horen en tijdens de groep laat ik het weer achterwege om dit te doen.
Bart van bod stress release heeft een welverdiende week verlof, maar ik kan niet wachten tot hij weer terug is. Gelukkig staat de volgende afspraak al gepland.
Ik heb nog een hoop te leren.
