Gisteren was dan de tweede keer dat ik naar het centrum ’45 mocht gaan. We zouden nog dieper ingaan op vermijding. Ik heb naar aanleiding van de eerste keer eens goed naar mezelf gekeken en kwam erachter dat ik toch verschillende gedragingen inmiddels doe zonder erbij na te denken. Zo zal ik elke nieuwe ruimte/ omgeving scannen. Waar zijn vluchtroutes, welke ramen gaan zo open en door welke ramen moet eerst een stoel of tafel gegooid worden. Ik rijd nooit door bermen. Nog regelmatig ontwijk ik putdeksels. Dit was in het begin echt een groot probleem. Bij elke deksel werd er afgeremd en er omheen gereden. Ik probeer me nu zo vaak mogelijk bewust te zijn dat er over putdeksels gewoon gereden kan worden. Ik probeer zoveel mogelijk stoelen met armleuningen te vermijden en als dit niet lukt zit ik zoveel mogelijk naar een “veilige” richting. Ik kijk bepaalde tv-programma’s niet. Ik ga elke discussie uit de weg. Geef anderen altijd gelijk, ook al voelt het niet goed. Maar liever dit dan persé je gelijk halen.
Sinds dag 1 is het slapen nog minder geworden en de onrust nog groter. Van de week werd ik al een keer wakker en lag mijn kussen bij de deur in plaats van onder mijn hoofd. Ik heb wat meer hoofdpijn en ben nog vermoeiender. Ik heb meer onrust in mijn lichaam en mijn hart is alweer een paar keer op hol geslagen. Gelukkig heb ik oefeningen en handelingen om dit te verlichten of tegen te gaan. Ademhalingsoefeningen, andere zithouding, afleiding zoeken enzovoort.
Tijdens ons tweede gesprek benoemde Kim, mijn psychologe, twee mogelijkheden als behandeling. Eén is met (beginnend met een moeilijk woord wat ik maar niet kan onthouden) exposure. Als tweede behandeling opname in hun kliniek en dan het HIT programma (als ik me niet vergist) volgen.
Exposure zegt al genoeg. Je wordt naar aanleiding van een lijst met tien gebeurtenissen in aanraking gebracht met de daarbij horende traumatische ervaringen/ gevoelens. Dit wordt dan meerdere keren herhaald. Bij het horen van deze behandeling sloeg de angst mij al om het hart en brak het zweet mij uit. Ook de verkrampingen, vooral in mijn handen, kwam vol opzetten. Welke frequentie bij behandeling hoort, 1 x in de week of 2 x in de week of …. weet ik niet (meer). Kim zal het gegarandeerd gezegd hebben……
De tweede behandeling houdt in; een opname van een week. ’s Morgens exposure, ’s middags EMDR, ’s avonds yoga. Dit dan 5 dagen aaneengesloten. Nu heb ik mij altijd verzet tegen opname, omdat ik dan het gevoel heb dat ik opgesloten zit, gevangen zit en dat zit ik al vanaf 1993 in mijn hoofd. Ja, ik weet het!!! De deur gaat niet op slot en je kunt altijd weg, maar toch.
Gelukkig hoef ik nog niet gelijk te kiezen en momenteel zou ik ook echt niet weten wat ik moet kiezen. Kim zegt wel dat ik niets moet, maar voor mij is het wel een moeten, wil ik vermindering van klachten. Al met al was het weer een wat zwaarder uurtje dan de eerste. Het voordeel van dit was dat ik in Leiden al in slaap ben gevallen in de taxi en dat ik in de buurt van Dordrecht weer wakker werd. Zo gaat de reis wel lekker snel.
Gisterenavond heb ik van Bart, body stress release, een behandeling gehad. Het verschil met vorige week was een dag wachten. Bart had gisteren al snel mijn knopen in mijn lichaam gevonden. Ik heb hem dan ook laat weten dat ik soms echt een hekel aan hem heb (niet echt, maar…….). Ik merkte wel dat mijn verkrampingen in mijn handen wel snel gehalveerd werden, Dus we hebben hier wel baat bij gehad. En ik moet zeggen dat het vandaag goed te handelen is, dus doel bereikt zeg maar. Duidelijk wat minder klachten en ook al is het maar voor een halve dag. Dan heb ik dat in ieder geval gewonnen. Volgende week wordt een hele nieuwe uitdaging, omdat Bart dan niet ter beschikking is. We gaan het zien. Volgende week het derde gesprek en de dag erna de start van de startmodule. Wordt veel, maar………ik moet.
