Het moment is daar. Verwacht, toch ook een beetje gehoopt maar sneller dan. Afgelopen vrijdag kreeg ik een mailtje met de vraag of ik woensdag de 16e februari op het centrum ’45 aanwezig kon zijn, om aan te vangen met mijn therapietraject. Ik merkte aan mijn lichaam gelijk dat de “schrik” mij om het lijf sloeg. Hoe vreemd is het toch allemaal dat mijn lichaam zo snel en extreem op bepaalde gebeurtenissen reageert? Berichten, geluiden, beelden buiten, op tv of waar dan ook. Als ik eens een gastles geef en daarbij een filmpje laat zien, krijg ik telkens weer kippenvel. Ook al heb ik het filmpje al letterlijk honderden keren gezien. Ik krijg dit maar niet onder controle.
Na het mailtje toch ook nog telefonisch contact gezocht met de klinische psychologe die mij gaat helpen. Ik wilde toch graag weten hoelang het eerste gesprek gaat voeren. Dit zodat ik weet voor hoelang en welke tijden ik een taxi nodig heb. Mijn bedrijfsarts heeft voor de rest van 2022 een goedkeuring afgegeven voor taxi gebruik. Ik heb vanuit het verleden geleerd dat het niet verstandig is om na een gesprek, een therapie sessie, zelf naar huis te rijden. Het is zelfs al gebeurt dat als ik naar een gesprek toe reed, ondanks de navigatie, dat ik verkeerd reed omdat ik in mijn hoofd zo druk bezig was met het gesprek wat ging komen.
Het eerste gesprek gaat een uurtje duren en daarin wordt besproken wat ik wil, wat ik hoop te bereiken, wat ik verwacht enzovoort. Alleen ik kan nu toch niet weten wat ik kan verwachten of het moet zijn dat ik weet dat het super zwaar gaat worden. Als ik er nu al aan denk reageert mijn lichaam al, maar ik heb het mezelf beloofd. Zoals ik tegen psychologe al zei: “Ik heb er geen zin in, maar ben wel gemotiveerd.”
Ik merk aan mijn lichaam dat we steeds dichter bij woensdag komen. Normaal lukt het mij wel om een uurtje eten te koken. Nu kwam de verkramping na een klein half uurtje al. Normaal lukt het mij wel om het huis beneden te stofzuigen. Nu kwam de verkramping al alleen bij de trap. Zo heb ik verschillende momenten dat de verkramping sneller komt. Het lijkt wel of ik nog kan hebben.
De nachtmerries zijn de afgelopen dagen nog heftiger geworden. Ik werd zelfs wakker door mijn eigen gegil. Ach ik zal het maar zien als het verbouwen van een huis. Het moet eerst een bende worden voordat het mooi wordt. Ik weet wel al wat ik graag zou willen zien na het traject. Ik hoop dat we voor elkaar krijgen om één nacht in de week rustig te slapen en misschien één nacht in de week een keer geen nachtmerrie. Misschien vraag ik teveel, maar ik zou dit wel graag willen. Mocht het niet lukken om mezelf overdag “uit” te zetten, dan heb ik wat meer energie om de dag door te komen. Ik hoop dan ook wat minder verkrampingen te hebben.
Ik besef me dat ik eigenlijk best wel veel vraag en besef me ook dat ik altijd triggers zal hebben en houden, maar daar valt wel mee te leven. Ik wil zo graag wat meer energie hebben. Ik wil naast een goed leven ook weer eens een leuk leven te hebben. Leuk is voor mij zonder verkrampingen, zonder nachtmerries enzovoort.
Ik weet niet wat voor een soort therapie ga krijgen. Ik weet niet wat de frequentie gaat worden. Ik weet niet waar het gaat plaats vinden. Ja bij centrum ’45, maar intern of mag ik naar elke sessie gewoon weer naar huis. Mocht ik na elke sessie gewoon naar huis, dan zal ik de dag erna body stress release hebben. Wij, Bart en ik, hopen op deze manier te voorkomen dat mijn lichaam alle spanning gaat opslaan en hierdoor weer meer problemen ontstaan.
Ik zal hier na elke sessie plaatsen wat er gebeurt is. Ik ga dan niet in op de trauma’s of gebeurtenissen die de trauma’s hebben of veroorzaken, maar wel wat de sessie met mijn lichaam en mijn hoofd doet. Ook wat er tijdens de nachtelijk uren gebeurt. Uiteraard mag ik de eerste sessies niet veel verwachten. Ik leg voor mezelf de lat heel laag, zodat het misschien alleen maar kan mee vallen.
