Alweer een paar weken terug heb ik het tweede gesprek, bij mij thuis gelukkig, gehad. Waarom gelukkig bij mij thuis? De eerste keer in Den Haag reed ik zelfs met mijn navigatie tot twee keer verkeerd, omdat ik met andere dingen in mijn hoofd bezig was dan met het verkeer en de juiste richting. Ik kwam dan ook al vermoeid aan op de afspraak. Het autorijden op zich kost mij helaas veel energie. Ik moet alles in de gaten houden. Voor mij, achter mij, links en rechts. Mijn lichaam verkrampt regelmatig en om dit zoveel mogelijk te voorkomen moet ik “aan” staan. Ik moet alles weten wat er gebeurt. Dit was ook opgemerkt door mijn zorg coördinator vandaar dat het tweede gesprek bij mij thuis plaats vond. Lekker veilig voor mij en ik kon hun kennis laten maken met de lekkerste worstenbroodjes in de omgeving.
Op de vraag hoe het nu gaat kon ik helaas weinig veranderingen melden. Nog steeds verkrampt mijn lichaam veelvuldig. Bij ongewone geluiden en bewegingen, bij stress veel of weinig, bij te weinig slaap en nachtmerries. Zonder body stressrelease, slaapmedicatie, ademhalingsoefeningen, de infraroodcabine kom ik de dag maar heel moeilijk door. Gelukkig heb ik mijn modelbouwen, muziek luisteren, koken en sinds kort door middel van een cursus, vaarbewijs 1, om zoveel mogelijk afleiding te zoeken. Ik weet dat bij bijna elke activiteit ik maximaal gestraft wordt door mijn lijf. Regelmatig kan ik moeizaam lopen en doen mijn handen extreem zeer. Ik blijf maar volhouden dat het tenminste dan door iets positiefs komt. Doe ik dit niet, dan wordt mij wereldje nog kleiner dan het is.
Tijdens het tweede gesprek zijn wat feiten doorgesproken. Zo zal in het niet in mijn belang zijn dat de reis zal plaats vinden als ik in mijn vierde therapieperiode bij Centrum ’45 zit. Ik sta hier voor al een paar maanden op de wachtlijst en hoop, niet van harte maar het moet, binnenkort te horen te krijgen dat ik mag komen en welk traject ze mij gaan aanbieden. Na overleg van de zorg coördinatoren die betrokken zijn bij de reis en hoofdwetenschapper PTSS binnen defensie leek het hun ook zeer onverstandig om de reis te combineren. Één: het therapietraject wordt onderbroken wat nooit goed te noemen is. Twee: en therapie en de reis tegelijk zal een te zware belasting worden, waardoor de kans op een ernstige terugval op de loer ligt en dat willen we al helemaal niet.
Tijdens het gesprek besloot ik ineens om mijn fotoalbum, wat ik letterlijk al jaren niet meer hem ingezien, van Joegoslavië te voorschijn te halen en aan Wyke en Ron, de beide zorg coördinatoren, te laten zien. Het zweet stond me letterlijk in mijn handen en waarom ik het ineens te voorschijn haalde weet ik ook niet. Achteraf viel het me toch redelijk mee, ook al riep het weer de nodige herinneringen op. Zowel positief als negatief.
Ron had ook een fotoalbum bij van een eerder gemaakte reis en vertelde hierbij wat er plaats vind tijdens zo een reis. Om één andere reden raakte dit album behoorlijk en kwamen gelijk de verkrampingen in mijn lijf weer te voorschijn. Wat zou ik hier zo graag van af willen komen, Al is het maar 1 dag in de week of zo. Om mee te beginnen.
Afgelopen zaterdag heb ik een gastles van één uurtje mogen verzorgen bij de Nederlandse Airsoft Belangen Vereniging in Geldermalsen. Na thuiskomst was mijn lijf één grote plank en was ik zo moe dat ik in de middag een uurtje mijn bed ben in gegaan en dat doe ik in principe nooit. ’s Nacht moet men slapen en niet overdag. Ook de twee dagen erna heb ik extreem veel last van mijn lijf gehad. Ik probeer altijd te zoeken naar oorzaken waarom mijn lijf de ene keer meer reageert dan anders. Nu heb ik het vermoeden dat, omdat ik in een vreemde omgeving was, voor de eerste keer, totaal geen bekende erbij, mijn eigenlijke powerpoint niet kon gebruiken, in het zelfde gebouw was als de schietbaan van de vereniging en deze ook gebruikt werd en de schoten te horen waren, alles bij elkaar opgeteld er toe geleid heeft dat mijn lijf extremer gereageerd heeft.
Gelukkig hebben zich ook positieve zaken voorgedaan.
Zo is onze vakantie naar mijn dierbare Griekenland geboekt. (Niet mijn prió één, door omstandigheden, maar dat komt volgend jaar).
Mijn visvakantie met mijn oudste zoon en vismaat is gepland. Misschien gaat mijn zoon niet mee, maar dan is het omdat hij eindelijke en functie bij de luchtmacht heeft gekregen en de opleidingen voor deze functie gaan ten alle tijden voor.
Er is iemand op Den Bosch voor anderhalf jaar op functie geplaatst bij mijn bureau. Voor mij een zekere factor en ook een soort van rustpunt of anker, waardoor ik misschien wat vaker die kant op kan. Toch mijn wereldje wat vergroten.
Niet dat ik er zin in heb, maar ik hoop snel iets van centrum ’45 te horen krijg.
