Alweer bijna een maand voorbij en wat is er weer veel gebeurd. Zo heeft het gesprek plaats gevonden over een eventuele terugkeerreis. Naar aanleiding van dit gesprek, en diep in mezelf wist ik het eigenlijk al, en met tussenkomst van mijn bedrijfsarts ben ik aangemeld bij centrum ’45. Een trauma behandelend centrum. In eerste instantie leek het dat de wachttijd wel kon oplopen tot zes maanden. Zoals mijn casemanager zei: “Dat was te verwachten, maar dan sta je tenminste al op de lijst.” Gaat het dan zo slecht met me? Laat ik het zo zeggen: Het gaat niet goed. Ik slaap nog steeds super slecht en soms zijn de nachtmerries nog erger dan normaal. Ik mis bepaalde gebeurtenissen. Mijn lief koopt schoenen en kleding voor mij, want ik heb een smaak van niets, en ik bedank haar niet eens. Ik vraag haar soms drie keer dezelfde dingen. Informatie die ik niet op sla. Onrust in mijn lijf. Verkrampingen in mijn lijf. 24 uur per dag pijn in mijn lijf.
Wat schets mijn verbazing. Na mijn aanmelding kreeg ik vrij snel een telefoontje van centrum ’45 of ik 1 december kon komen. Voor de eerste keer heb ik een al gemaakte afspraak afgezegd. Ik heb voor mezelf gekozen en dat viel niet mee, want ik heb dan toch het gevoel dat ik een ander tekort doe. Ik kreeg het advies om iemand mee te nemen naar de afspraak. Iedereen om me heen of werkt of zit op school of heeft geen rijbewijs. Dus maandag voor de afspraak moest ik nog een taxi regelen en wat denken jullie wat er gebeurde: inderdaad door de “stress” om op zo een korte tijd nog vervoer te regelen verkrampte mijn onderrug weer eens maximaal. Na het gesprek, wat zwaar tegen viel, en na een behandeling door Body Stress Release duurde het bijna een week voordat de verkramping los liet. Morgen moet ik de kant van centrum ’45 weer op om te horen wat hun bevindingen zijn en wat ze mijn eventueel gaan bieden aan therapie. Met hun bevindingen bedoel ik de 2 psychologen en de psychiater die mij doorgezaagd hebben. Op de vraag van de psycholoog: ” Of ik er zin in heb.” heb ik volmondig nee geantwoord want dit wordt alweer de 4e keer dat ik de therapie in ga, maar ik heb mezelf beloofd om er alles aan te doen om verlichting te zoeken en dan bedoel ik niet in de drugs of drank.
De vrijdag voor mijn intakegesprek bij centrum ’45 heb ik nog een gastles gehad bij IQ coaches in Amersfoort. Deze opleiding is altijd weer een genot om daar een gastles te mogen geven. Deze cursisten hebben al werkervaring in coaching/ begeleiding. Dus mijn praktijk aansluiten op hun praktijk geeft mooie reacties en gesprekken. Er was 1 cursiste die vertelde mij het volgende. “Ik probeer jou te lezen en ik merk dat jouw ademhaling helemaal bovenin zit. Je ademt over je top heen.” Nadat ik dit hoorde merkte ik het ook en ben eens bij mezelf gaan kijken waardoor dit nu kwam. Ik besefte al snel dat het door de rit van Prinsenbeek naar Amersfoort kwam. In het donker bij heel slecht weer en voortdurend file heeft mij veel stress opgeleverd. Ik heb verschillende keren tijdens de rit tegen mezelf moeten zeggen: “Rustig aan. Let op je ademhaling. Doe eens normaal. Jij kunt dit.” Na aankomst op locatie heb ik mezelf niet even de tijd gegund om tot rust te komen en mijn ademhalingsoefening te doen. Echter na de opmerking van de cursiste ben ik toch hier mee aan de slag gegaan en even later hoorde ik haar ook zeggen dat ik nu wel op de juiste manier adem haalde. Zo zie je maar weer, dat ik anderen nodig heb om “normaal” te kunnen functioneren.
Nu morgen de 1e enorme drempel nemen. De uitslag horen van het centrum en wat het eventuele vervolg gaat worden. Mijn lichaam reageert hier weer zo extreem op. Afgelopen nacht was de nachtmerrie nog erger dan normaal. Meer moord en doodslag. Meer vermoorden of vermoord worden. Meer onrust en verkrampingen. Ik zal jullie de details besparen, maar zwaar klote was het wel. Nu staat in januari nog wel een vervolggesprek op de agenda voor de eventuele terugkeerreis. Voor mijn gevoel is het centrum ’45 en de terugkeerreis de laatste 2 mogelijkheden om verlichting in mijn klachten te krijgen. Ik hoop dat ik in plaats van 7 nachten per week nachtmerries terug kan naar 6 of liever nog 5 nachten met nachtmerries. Dan heb ik er in ieder geval 2 gewonnen. Ik wil mezelf niet gekker maken dan ik al ben om te gaan denken wat als deze 2 opties niets opleveren. Ik moet en zal de focus op deze 2 opties moeten houden.
