We zijn alweer een tijd verder en sinds kort is er weer een hoop gebeurd. Vorige week heeft dan eindelijk het gesprek plaats gevonden in verband met de terugkeerreis. Samen met nog vier personen, onder andere mijn zorg coördinator, hebben we twee gesproken met elkaar. Één van de andere personen was ook een veteraan met een Bosnië uitzending op zijn naam en door omstandigheden was hij nu ook zorg coördinator en heel sterk betrokken bij terugkeerreizen met veteranen. Over een ervaringsdeskundige gesproken…. Nu bleek het geval dat hij mij eerder had ontmoet. Tijdens een informatiedag waar ik mijn lezing heb mogen houden. Ik kan me de dag zelf nog wel herinneren, maar hem persoonlijk niet. Een andere aanwezige heeft gedurende haar opleiding ook een keer een gastles van mij mogen bij wonen. Door deze opzet van de groep praat het wel veel makkelijker. Ik bemerkte bij mezelf veel minder terughoudendheid. Ik heb nog al moeite om “dingen” voor mezelf te vragen en zeker als het gerelateerd is aan mijn PTSS.
Na twee uur ervaringen uitwisselen en vraag en antwoord kreeg ik de vraag of ik deze maand, november 2021 de reis wilde maken of in april 2022. Ik kreeg tot na het weekend de tijd om hier over na te denken en eventueel te bespreken thuis. Ik heb ook aan kunnen geven wie graag mee wilde hebben. Deze twee personen hebben ook aangegeven om eventueel mee te gaan. Het vervelende tijdens het gesprek vond ik wel dat ik een aantal keren mijn emoties niet onder controle kon houden. Ze wisten precies de juiste knoppen in te drukken. Ik zie een groot verschil als ik over mijn ptss praat tijdens dit soort gespreken of tijdens mijn gastlessen/ lezingen. Tijdens de gastlessen/ lezingen heb ik 99,5% mijn emoties onder controle. Behalve mijn kippenvel is vaak te zien. En dan te bedenken dat ik het verhaal al letterlijk honderden keren heb verteld en dan noch zijn er bepaalde onderwerpen die merkbaar zijn door mijn kippenvel. Het feit dat ik mijn emoties niet onder controle had zegt eigenlijk ook veel. Er zit nog zoveel boosheid, verdriet, niet helemaal verwerkte ervaringen in me. Ik dacht dat het wel ging. De nachtmerries en het regelmatig verkrampen van mijn lijf nam ik maar op de koop toe en ik pas mijn levensstijl hierop aan. Ik accepteer dat ik voor banale zaken gewoon veel meer tijd nodig heb dan een ander.
Na het weekend heb ik mijn zorg coördinator gebeld en verteld dat mijn keuze op april 2022 was gevallen. November is te snel. Ik heb tijd nodig om me voor te bereiden. De dagen in november zijn zo kort. In december zijn er de feestdagen en ik weet niet welk effect de reis op mij zal hebben. Gelukkig kon mijn zorg coördinator zich daarin vinden. Tijdens het telefoongesprek kwam ook andere zaken ten sprake. De anderen hadden heel duidelijk gezien dat het eigenlijk helemaal niet goed met mij gaat. Ze zijn er van overtuigd dat er nog verbetering valt te halen. Misschien minder nachtmerries, misschien minder verkrampingen. Ze heeft mij dan ook overtuigd om weer contact op te nemen met de bedrijfsarts voor een verwijzing naar therapie. Ik zal voor een vierde keer er weer aan moeten geloven. Ik ben haar dankbaar dat ze mij nu spreekwoordelijk een schop onder mijn kont heeft gegeven. Misschien wist ik het wel diep van binnen dat het nodig was, maar……………
Vanaf nu tot aan de reis zullen er nog puntjes op de i gezet gaan worden. Één ding vind ik wel heel erg rustgevend en dat in principe alles uit mijn handen wordt genomen. Ik geef aan wat ik wil bezoeken, dit is al gebeurd, en ze gaan vanuit de groep een reisschema samen stellen. In het kort komt het op het volgende neer:
Aankomst in Sarajevo en verder rust. Dag twee één van de plekken bezoeken waar ik naar toe wil. Dag drie weer rust. Dag vier de andere twee plekken bezoeken. Dag vijf rust en eventueel de terugvlucht naar Nederland. Dit is een opzet zoals de reis er uit kan zien. Nu zo dit typend en al denkend aan de reis voel ik mijn lijf alweer verkrampen. Duidelijk dat ik me nog niet genoeg heb voorbereid. Ik ben bang voor de reis. Bang wat het “met mij zal doen. Bang dat ik de controle over mezelf verlies. Daarom gaan er anderen mee om ter plaatse gelijk te handelen. Gelijk reflecteren. Gelijk luchten. Ik hoop zo dat het mij wat positiefs gaat opleveren. In plaats van zeven nachten nachtmerries maar zes nachten en liever nog maar vijf nachten. Minder verkrampingen, Dat mijn lijf eindelijk eens wat meer rust gaat krijgen. En misschien vraag ik wel teveel, maar ik heb mezelf één ding beloofd: Op het moment dat ik definitief mijn ogen ga sluiten en ik nog één keer in de spiegel kijk dat ik tegen mezelf kan zeggen: “Lange, je hebt er alles aan gedaan.
