En ineens ben je weer een weekje thuis van vakantie. De meeste die mij volgen weten wat Griekenland voor mij betekend en het heeft zich de afgelopen vakantie (22 dagen) weer bewezen. De eerste paar dagen waren zwaar en mijn lichaam had moeite om zich aan te passen. Temperaturen boven de veertig graden. Bosbranden en ook al waren die verder weg, het doet toch wat met me. Overdag zag je de rookwolken en ’s avonds de gloed van het vuur. Nadat mijn lichaam wel gewend was ging het al snel beter met me. Minder en minder pijn tot totaal geen pijn meer en bijna geen verkrampingen. Gewoon bijna tweeëneenhalve week pijnvrij geweest. Ik had mijn slaapmedicatie meegenomen. In Nederland neem ik elke tweede dag een pil. Daar heb ik er twee of drie gebruikt in plaats van elf. De reis terug naar huis viel me eigenlijk ook nog eens mee. Er heen was een groot drama, maar wat mij wel opviel is dat toen we geland waren op Thessaloníki en met de bus naar bestemming ging de pijn in mijn lichaam verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik voelde mijn lichaam zo ontspannen. Hoe andersom was het toen we op Schiphol landen.
Sinds we terug zijn is het helaas weer één groot drama. De nachtmerries lijken wel erger geworden. Het slapen zonder medicatie is bijna onmogelijk. Een gesprek gehad met het UWV, het centraal militair ziekenhuis bezocht, een gesprek gehad met de bedrijfsarts en dit alles in een week doet mij niet goed. Integendeel. Ik zweet me te pleuris en de verkrampingen zijn niet te tellen. Koken….een half uurtje voorbereiden en een uur bijkomen met de lichamelijke klachten. Boodschapjes doen…… binnen een half uur terug en ruim een uur bijkomen met de lichamelijke klachten.
Als je dan ook nog eens te horen krijgt dat een instantie het vreemd vind dat ik met PTSS op vakantie ben gegaan…….. Alsof iedereen met PTSS het zelfde is en reageert. Ik kreeg zelfs te horen dat ik een behoorlijk actief leven leidt. Ja als je na elke inspanning ( groot of klein) een uur of anderhalf bij moet komen op de bank actief noemt…… Dat je ’s avonds in bed ligt met tranen in je ogen, omdat je lichaam zo verkrampt is dat je door de pijn niet kunt slapen. Als je om 00.30 uur in slaap valt en om 02.15 weer wakker bent tot een uur of 05.00. Ik heb deze afspraak ook besproken met de bedrijfsarts en hij snapte (gelukkig) mijn uitspraak: “Dok, als ik helemaal niets meer doe, dan heb je binnen een jaar een crematie.” Ik moet “bezig” blijven. Ik wil niet op de bank of in bed ………….
Eind deze maand dan het gesprek op de staf om een eventuele terugkeerreis te bespreken. Ik heb geen flauw idee wat ik kan verwachten en of het wel mogelijk is en onder welke voorwaarden. Ik zit dit nu te typen en mijn lichaam begint alweer te verkrampen. Zodra er maar wat spanning, althans wat op spanning of stress lijkt, om de hoek komt kijken reageert dat stomme lijf van me.
Afleiding zoeken in de muziek en modelbouw. Zelfs na een uurtje modelbouwen moet ik een uur of anderhalf bijkomen. Alleen het voordeel is wel dat ik gedurende dat uurtje geen last of spanning van mijn lichaam heb gevoeld. Een half uurtje of uurtje koken werkt ook goed en ik zal voorlopig en misschien wel voor altijd de nadelen maar verdragen.
Al met al: die weken in Griekenland pakken ze mij niet meer af en langzaam maar zeker gaan we de reis voor volgend jaar uitzoeken.
