Weer een paar weken verder na de beslissing om mijn wens om terug te gaan naar mijn voormalig missiegebied. Als ik er het nu met andere over heb, beginnen mijn handen nog steeds te trillen en breekt het zweet me uit. De nodige twijfels zijn er alweer geweest, maar IK moet het doen. Voor mezelf, want zoals het nu gaat hou ik het niet mijn hele leven vol n dat zou ik zelfs niet willen. Dit gun ik bijna niemand………..
Straks eerst op vakantie naar Griekenland en mijn accu proberen maximaal op te laden, zodat ik de maanden erna genoeg energie heb om zaken aan te pakken. Ik heb uit zelfbescherming mijn activiteiten bij het Veteranen Search Team stil gelegd voor tot einde september. De laatste keer onderhoud, een paar uurtjes maar, veroorzaakte mij zoveel lichamelijke klachten zodat ik ’s nacht bijna niet kon slapen van de pijn. Ik ervaar geen bewuste stres, maar mijn lijf heeft daar duidelijk een andere mening over. Nu heb ik tot eind september de nodige andere zaken staan, zoals Griekenland, Frankrijk, medische afspraken en onderzoeken dus heb mijn energie maximaal nodig. Dit tijdelijk stop zetten is gewoon klote. Weer iets wat mij niet lukt om te volbrengen. Ik kreeg van de week de uitslag van het Militair Geneeskundig Onderzoek . Eindelijk staat het nu op papier dat mijn klachten voortkomen vanuit dienstverband en er is een percentage MIP toegekend. Ook al wist ik dat het eraan kwam, toch doet het telkens weer pijn om die bevestiging te horen, zien of te lezen, dat het niet meer gaat zoals het ooit ging. Jawel ik heb het geaccepteerd, maar dan nog…….
Zeer binnenkort nog een interview met de verzekeringsarts van het UWV en daarop aansluitend een arbeidsdeskundige. Gelukkig gaat Ed met naar het eerste gesprek. Ik neem ter bescherming maar ook mijn laatste psychologische beoordeling mee, in de hoop hier mee een hoop vervelende vragen te voorkomen. Aan de ene kant snap ik dit allemaal wel, maar aan de andere kant heb ik zoiets als het mag van mij wel een keer ophouden. Ik heb de diagnose, ik heb het draaginsigne gewonden, ik heb zwart op wit dat het dienst gerelateerd is, ik heb tig psychologische verslagen en weer moet je dan bij nieuwe instanties door de molen. Waarom kan dit nu gewoon niet gecombineerd worden? Is de situatie dan zo onduidelijke nog of moeten er meer mensen wat van vinden en hun stem laten gelden/ horen? Voor mij persoonlijk veranderd er niets aan de situatie. Ik wil maar één ding en dat is relatieve rust. Ik snap best wel dat al deze zaken nodig zijn zodat je je rechten kunt claimen, er gebruik van kan maken indien nodig. Ik ging liever 5 dagen in de week werken. Een uurtje koken nu is 4 uur pijn in mijn donder, beneden stofzuigen is de rest van de dag pijn, boodschapje doen is 2 uur pijn in mijn donder, maar als ik helemaal niets doe……………
Gisteren het gesprek met mijn re-integratiemanager ging op zich wel goed. Alleen zij had het in de gaten dat ik zoveel onrust in mijn lichaam heb momenteel. Gelukkig hebben we in het begin de afspraak gemaakt dat alles gezegd mag en kan worden. Ik heb zo ook niet gelijk een reden waar die onrust vandaan komt. Zij opperde dat waarschijnlijk de terugkeerreis onbewust in mijn systeem is geslopen dat die de onrust veroorzaakt. Gelukkig binnenkort naar Griekenland in de hoop op wat heel veel meer rust. Ik kreeg laatst nog te horen dat 22 dagen een luxe is, maar toen ik vroeg of men wilde ruilen waren ze ineens niet thuis. Ik bedoel maar, het is voor mij meer dan alleen maar een “vakantie”.
Op naar……………..
