Morgen, 9 juni 2021, de volgende stap op weg naar een eventuele terugkeerreis. Er zijn verschillende personen bezig om te kijken wie, wat, waar en hoe. Naast mijn medische casemanager probeer ik mezelf ook in te lezen. Al surfend over het internet kwam ik een artikel tegen van juli 2019 over een projectgroep die als kwartiermakers richting voormalig Joegoslavië waren gegaan om het project “De betekenis van een terugkeerreis voor veteranen.” Een tweetal personen van deze projectgroep ken ik persoonlijk. Personen die ik tegen ben gekomen tijdens mijn gastlessen. Onderaan het artikel stond het emailadres van één van deze personen. Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en hem een mail gestuurd met wat ik graag zou willen. Vragen wat ik kan verwachten en hoe aan te pakken. Ook ben ik zeer benieuwd naar een eventuele uitkomst van het project. Ik hoop dat ik hem in contact mag brengen met mijn medische casemanager, zodat er nog meer informatie uitgewisseld kan worden om nog beter en sterker deze reis te gaan maken. Beter voorbereidt.
Nu belde mijn medische casemanager mij van de week om mij te informeren wat zij tot nu toe had gedaan aan mijn wens om de reis te maken. Zij had de nodige contacten al gelegd en personen gesproken die met zo een dergelijke reis ervaring hebben. Alleen ik heb niet opgeslagen of ze met reiservaringsdeskundigen heeft gesproken of met een organisator. In ieder geval waren er, wat mij betreft, terechte vragen ontstaan. Één van deze vragen was: “Wat hoop je te bereiken met deze reis?” Op zich een hele plausibele vraag. Alleen deze vraag bracht mij zo van mij stuk dat ik knakte. Ik raakte behoorlijk overstuur en had behoorlijk wat tijd nodig om weer tot rust te komen. De nacht erop, ook nog eens zonder slaapmedicatie, was niet te houden. Een nachtmerrie met een hoop geweld erin en daarop volgend natuurlijk de verkrampingen. Zelfs de infraroodcabine gaf met beduidend minder verlichting ten opzichte van andere dagen.
Wat hoop ik te bereiken tijdens mijn terugkeerreis?
Ik hoop zo dat mijn lichaam en mind weer op één lijn komen. Ik hoop dat, als mijn lichaam ziet dat men daar verder is gegaan met het leven en het niet meer het zelfde is zoals ik het toen achter heb gelaten, mijn nachtmerries verminderen en het liefst nog verdwijnen en daarmee ook de verkrampingen. Misschien vraag ik wel teveel, maar zoals het nu gaat gaat het gewoon niet. 24 uur per dag pijn in mijn donder is niets. Geen energie hebben is niets. Iets doen en drie dagen nodig om bij te komen van de pijn is niets. Zo kan ik door en door gaan. Ik hoop dat ik het nu eindelijk echt een plekkie kan geven.
Het telefoongesprek met mijn medische casemanager heeft mij wel doen beseffen dat de weg naar een eventuele terugkeerreis net zo zwaar is als de reis zelf kan zijn. Ik weet niet wat ik kan verwachten. Ik weet niet wat het met mij gaat of kan doen. Alleen weet ik bijna zeker dat het niet erger kan worden.
Was het maar net zo makkelijk als tijdens de opleiding 35 jaar geleden: hakken bij elkaar, borst vooruit, neus in de wind en voorwaarts mars!
