Alweer 17 dagen geleden dat ik hier wat gepost heb. Er is in die tussen tijd weer het nodig gebeurt. Ze hadden ze mij aangemeld voor de module “Dagstructuur en zelfzorg”. Deze aanmelding kwam als een totale verrassing, want ze waren even vergeten dit met mij te bespreken. Nu is dat op zich niet zo erg, omdat ik inmiddels weet dat ze alles in mijn belang en herstel doen. Alleen de term “zelfzorg” gaf mij een negatief gevoel. Ik ben nog steeds zindelijk, kan zelfstandig eten, douche elke dag, verzorg mijn gebit en lijf, ga zelfstandig naar bed. Dat dit het eerste was waar ik gelijk aan moest denken zegt eigenlijk genoeg. Nu snap ik dat het mentale zelfzorg is. De komende acht weken mag ik me elke maandag 1 1/2 uur gaan melden op het centrum. Hier komt toch meer bij kijken dan ik in eerste instantie dacht. Voeding, sociale contacten, dag indeling, afspraken maken, activiteiten enzovoort. Alles wordt in kaart gebracht en bekeken om te zien waar pluspunten zijn te behalen en minpunten te verminderen. Door een bepaald ritme op te bouwen hopen we de zin in het leven te verhogen.
Ook ben ik begonnen om mijn nachtmerries dagelijks op te schrijven en na een week dit door te mailen naar Kim (mijn behandelaarster). De eerste week, ik ben nu bezig aan de tweede, was ze nogal stevig onder de indruk en niet positief bedoeld, van mijn nachtmerries. Nu schijnen er zelf experts te zijn op het gebied van nachtmerries. Ik heb me dit nooit beseft dat je hierin ook een expert kan zijn. Kim heeft haar in kennis gesteld van mijn nachtmerries en gezamenlijk wordt er nu gekeken of we iets aan de nachtmerries kunnen doen. Nu kan ik niet elke nachtmerrie na vertellen, maar zes van de zeven vind ik geen slechte score (sarcastisch). Als ik me er een keer één niet kan herinneren is mijn manier van wakker worden al vaak alles zeggend.
Ik ben zo dankbaar dat ik sowieso tot eind 2022 gebruik mag en kan maken van de taxiregeling. Zeker gelet op het feit dat ik ook nog op de wachtlijst staat voor psycho motorische therapie en een bezoek aan de psychiater. Ze gaan toch voor verandering van medicatie. Naast aanvullende of andere slaapmedicatie zitten ze ook te denken aan antidepressiva. Nu zal de psychiater mijn eerst willen zien en spreken voordat ze gaan beslissen welke het gaat worden. Nu ben ik altijd anti medicatie geweest, maar ben inmiddels nu zover dat ik alles wil slikken om verbetering van leven te krijgen. Mits ik de garantie krijg dat de eventuele medicatie niet verslavend is. Dat ik deze na verloop van tijd ook weer kan afbouwen en niet meer hoef te gebruiken. Maar zover zijn we nog lang niet.
Helaas heb ik alle nevenactiviteiten op non actief moeten laten zetten. Het programma “veteraan in de klas” van het veteraneninstituut wat voor mij toch altijd energie gevend was, staat stil tot sowieso tot eind 2022 en daarna kijken we wel weer verder. Ook mijn activiteiten voor het “Veteranen search team” staat op niet actief. Ik baal hier zo ontzettend van. Het geeft mij echt het gevoel dat ik ze in de steek laat, maar ik moet nu echt eerst aan mezelf werken. Ik heb nog tot november 2024 om mezelf weer te vinden. Althans mijn leven weer leefbaarder te krijgen. Minder nachtmerries, minder verkrampingen, body stress release maar één keer in de zes tot acht weken, een soort apk van het lichaam, in plaats van elke week. Grote doelen!
De grootste moeite heb ik nog met de vraag van anderen: Hoe is het? Ik wil niet zoveel klagen. Ik wil niet elke keer vertellen hoe het echt is. Ik wil ook wel eens gewoon gemeend zeggen dat het goed gaat. Dus mocht je mij deze vraag een keer stellen en ik zeg dat het goed gaat, heeft dit niets met jou te maken en/ of jou eventuele interesse. Ik probeer er niet voor weg te lopen of te ontwijken, maar……………
