Ik heb weer het genoegen gehad om een les te mogen verzorgen bij IQ coaches. ( https://www.iqcoaches.nl/ ) Ik ben een paar jaar geleden een keer bij hen terecht gekomen en sindsdien elk jaar weer een keer terug. Dit is een opleiding tot een persoonlijke coach voor personen die via de reguliere zorg er niet uitkomen. Elke les weer zit er een kleine groep met een berg ervaring. Een enorme meerwaarde.
Deze les was bijzonderder dan de andere lessen. Als eerste de reis er naartoe. Deze keer moest ik naar Amsterdam en bij die gedachte brak het zweet mij al uit. Deze stad is zo massaal en druk. Ik ben hier in mijn 56 jarig aardse bestaan twee keer geweest. Een keer tijdens mijn rijopleiding B en met mijn rijopleiding A. Beide voor mijn werk. Verder heb ik Amsterdam altijd vermeden. Of dit goed is, weet ik niet, maar ik had en heb er gewoon geen goed gevoel bij. Ik heb eerst gekeken waar ik moest zijn en toen ik doorhad dat het in zuidoost was en volledig buiten de stad heb ik het verzoek, voor het geven van een gastles, aangenomen. Lang verhaal kort: op het moment dat ik gearriveerd was werd ik zeer goed opgevangen en met een flesje water ben ik in een stil hoekje gaan zitten. De andere waren toch nog aan het eten, dus kon ik goed even de tijd voor mezelf nemen. Mijn handen trilden van de spanning van de reis, maar deze spanningen heb ik weg kunnen ademen door gebruik te maken van de ademhalingsoefening die ik elke ochtend doe.
Als tweede lag ik in beetje met mezelf in de knoop hoe ik de les zou indelen. Het begin is altijd hetzelfde. Een kort filmpje, maar daarna….. Normaliter maak ik gebruik van een powerpoint, maar nu had ik daar mijn twijfels bij. Dit had puur te maken met de soort groep toehoorders die ik tegenover me had zitten. Zitten ze te wachten op mijn ervaringen tijdens mijn werk en missies die mij hebben gevormd of hebben ze meer aan mijn huidige leven? Dit was een vraag waar ik een tijdje mee heb rond gelopen. Letterlijk heb ik op de laatste seconde beslist om geen gebruik te maken van mijn powerpoint, maar gewoon te gaan vertellen. Ik probeerde wel een beetje een logische volgorde aan te houden. Gedragsverandering, symptomen door mijn PTSS, de gevolgen, dilemma’s enzovoort. Eigenlijk de nadelen en de grenzen voor mij door de PTSS. Hoe ik in bepaalde situaties mijn leven moet aanpassen.
Achteraf bleek deze keuze de juiste te zijn. Ik kreeg dit in de gaten daar men vragen stelde of opmerking maakten waarvan ik kippenvel kreeg. Voor mij zijn het dan gemene vragen/ opmerkingen, maar ook eerlijke vragen/ opmerking waardoor ik na moet gaan denken over een reactie, antwoord. Ik moet mezelf gaan spiegelen. Ik moet over mezelf nadenken. Een mooier leermoment kan ik op dat moment niet wensen of krijgen. Zodoende leren hen van mijn praktijkervaring en ik leer van hen. Een duidelijkere win-win situatie kan je niet krijgen.
Na mijn post op facebook waren twee personen die lazen over mijn strijd om de rit te maken en ze boden gelijk aan om eventueel een volgende keer te chauffeuren. Natuurlijk een super gaaf en mooi aanbod, waar ik waarschijnlijk geen gebruik van ga maken. Ten eerste: als ik de rit zelf maak ben ik voor mezelf grensverleggend bezig. Ik wil ten slotte steeds een beetje verder komen. Ik wil de lat steeds wat hoger leggen. Ten tweede: als ik de rit zelf maak vergroot ik ook mijn vrijheid. En vrijheid is voor mij een enorm groot goed. Niet wat men tegenwoordig roep over vrijheid door de corona en de daarbij, door de overheid opgelegde maatregelen. Ik begrijp niet dat er personen zijn die het gore lef hebben om dit te vergelijken met de tweede wereldoorlog. Vaak ook nog eens mensen die deze oorlog niet hebben meegemaakt of nog erger; personen die nog maar net zindelijk zijn. Ja, ik kan en word hier heel kwaad over, maar tot nu toe heb ik me redelijk kunnen in houden op social media. Deze mensen moet zich kapot schamen. Oei we kunnen niet naar de kapper, we kunnen niet op het terras, we moeten op tijd binnen zijn enzovoort enzovoort. Het ligt er maar aan wat voor jou je eerste levensbehoeften zijn. Je haar, je alcohol ……. Begrijp me niet verkeerd, het is vervelend en lastig en zeker niet leuk, maar deze mensen zijn verwend. Jullie weten niet wat vrijheid is. Jullie snappen niet wat veiligheid is. Snap ik het dan? Dat weet ik niet zeker, maar ik weet wel wanneer het echt ingeperkt wordt. Genoeg hierover anders word ik weer kwaad en ik probeer juist om negatieve energie te voorkomen.
Ten slotte: Ik heb aangegeven bij mijn medische casemanager dat ik een terugreis naar Joegoslavië wil maken in 2022. Eindelijk heb ik deze drempel genomen, want deze reis wil ik al heel lang, maar ik durfde niet. Ik was en nog steeds bang voor wat het met mij zou doen en bang voor een terugval. Waarom dan nu wel die drempel genomen? Naar aanleiding van een gesprek met Bart, mijn behandelaar Body Stress Release, kwamen we er achter dat mijn herstel tergend langzaam gaat en dat ik niet veel verder ben gekomen sinds 1993 dan dat ik er over durf te vertellen. Alleen mijn lichaam is nog niet overtuigd. Elke vorm van stress en spanning slaat gelijk op mijn lichaam en moet ik weer een afspraak bij Bart maken. Elke week zit ik bij hem en de bedoeling is om dit 1 x in de zes weken te doen. In de vorm van onderhoud. Ik maak deze beslissing hier nu bekend, omdat ik me dan “verplicht” om door te zetten. De positieve ervaringsverhalen van veteranen die al een keer zo een reis hebben gemaakt was ook een motivatie om door te pakken. Vanuit mijn medische casemanager is al hulp en ondersteuning toegezegd, maar ook een collega waar ik zoveel vertrouwen en geloof in heb heeft positief gereageerd om deze reis met mij te maken. Er zijn drie plaatsen die ik graag wil gaan bezoeken. Ik zal zeker een reisverslag bijhouden, maar ook de weg er naar toe zal ik laten weten. Wie weet leest iemand dit en kan het voor hem of haar ook een motivatie zijn om een dergelijke reis te maken.
Nu gaan we het weekend in met een verkrampt lichaam door alle stress en spanning van gisteren. Gelukkig komt deze verkramping door een positief iets en niet eens een keer door een nachtmerrie.
