08 september 2020
Gisteren is het dan eindelijk begonnen. Mijn re-intergratie traject. Vanaf 4 september 2019 sta ik op papier ziek thuis. Het zweet breekt met al uit bij de gedachte. Ik heb 100% vertrouwen dat de persoon die mij gedurende het hele traject gaat ondersteunen, begeleiden en helpen. Eerst moet de rapportage medische aangelegenheden aangepast worden. Daar staat dat er een kans bestaat dat ik in de toekomst terug kan naar mijn oude functie. Vanuit verschillende medische hoeken is dit afgeschoten. Ik ben uitbehandeld en terug is gaan is geen optie. Ook het feit dat ik regelmatig moet knokken, na mijn halve dag werk, om in de auto wakker te blijven is geen positief gegeven.Straks komt het militair geneeskundig onderzoek en daarna de WIA-keuring, uitkeringen, schadeclaim. Het begint met tegen te staan en de hele dag staat mijn hoofd op klappen en mijn maag draait zich 5 x per uur om. Het lukt me totaal niet meer, in het verleden lukte dat nog wel, om stress te reguleren. Gelijk weer een frustratie erbij. Moe, intens moe word ik ervan. Zin om weer te vechten voor mijn rechten is er niet meer. Ik vind alles wel best. Voor mijn welzijn kan ik beter alles opgeven en we zien wel wat de toekomst gaat brengen. Wat is alles toch een rollercoaster…………
