Alweer een tijd verder sinds deel 7 en er hebben zich wel wat veranderingen voorgedaan. Ik doe nog steeds mijn ademhalingsoefeningen en het gaat steeds beter. Dus oefening baart kunst is zeker van toepassing. De kou-ervaring heb ik weer van vooraf aan moeten beginnen. Na, een voor mijn extreme kou-ervaring onder Bart zijn buitendouche, lukte het mij niet om dit door te zetten thuis. Sterker nog mijn lichaam reageerde, negatief, door extreem te gaan trillen.
De afgelopen weken waren zwaarder dan ik had verwacht. Mijn verkrampingen werden erger en erger. Zelfs met slaapmedicatie lukte het mij niet om door te slapen. Nog minder uren maakte ik.
Wegens omstandigheden kon ik een aantal weken geen body stress release ondergaan en dit verergerde mijn klachten. Momenteel MOET ik gewoon 1 keer per week langs Bart om een behandeling te ondergaan. De laatste twee behandelingen waren heel zwaar voor mij. De 1 na laatste behandeling was dusdanig zwaar dat ik een paar keer misselijk werd van de behandeling. Na een dag ging het wel stukken beter.
De laatste behandeling was mentaal heel zwaar. Ik moest zelfs een paar kaar een versnelde hartslag weg zuchten. ( Dit weg zuchten helpt mij het beste.) Ook kwam ik verdwaasd van de behandeltafel af en kon geen reden vinden waarom dit nu zo plaats vond. Ik snap nu dat er spanningen mijn lijf verlieten en dat dit gebeurt door even verdwaasd te zijn.
Steeds beter leer ik te luisteren naar mijn lijf. Ik hoop zo dat, spreekwoordelijk, vandaag of morgen mijn lijf het wat langer kan en wilt volhouden dan 1 week.
Door de inzet van mijn medische casemanagers heb ik nu de mogelijkheid om een infraroodcabine aan te schaften. Ik hoop dat de warmte van deze cabine mij gaat helpen om minder last te hebben van de verkrampingen. Ik hoef nu maar iets te doen wat een heel klein beetje inspanning vereist en mijn lijf staat in de brand en vooral mijn benen, voeten, armen en handen. Ik word ’s morgens zo stijf als een plank wakker als ik weer eens een nacht van nachtmerries heb door gemaakt. Klinkt het raar dat dit gaat wennen? De nachtmerries bedoel ik. Los van het feit dat ik het echt niet prettig vind. Ooit een keer een drie dagen geen nachtmerries lijkt mij heerlijk. Een keer drie dagen niet wakker worden als een plank. Een keer drie dagen wakker worden zonder pijn. Ik weet dat ik veel vraag, maar ik vind dat ik dit nu wel een keer heb verdiend. Noem het egoïsme, maar ik blijf het verdiend vinden.
Als ik zo terug lees hebben de ademhalingsoefeningen en kou-ervaring (nog) geen effect. Met die woorden; dat de klachten niet verminderen. De andere kant van de medaille is wel dat ik de ademhalingstechniek in geval van paniek kan toepassen en wetend dat het werkt. Ook mijn doorzettingsvermogen blijft nu op niveau door elke keer weer de oefeningen te doen. Als ik dit niet meer zou doen, heb ik dus niets meer wat ik wel kan en wat voor een zin ………..
Hier thuis zijn we zover dat ik in november een reis ga plannen in 2022 naar het Griekse eiland Gavdos. Dit staat zo torenhoog op nummer 1 van mijn bucketlist en in november krijg ik eindelijk de financiële middelen, dankzij mijn 35 jarig dienstverband, om een goede reis te plannen met behoorlijk wat speelruimte. Het is toch eerst naar Kreta vliegen, daarna met de auto naar het zuiden rijden. Dan hopen dat de zee rustig genoeg is om uit te varen naar het 35 kilometer verderop gelegen Gavdos. Ik heb zo een beetje alles gezien, op youtube, over Gavdos wat er te vinden valt. Het advies wordt gegeven om op tijd te boeken, want de accommodaties schijnen snel volgeboekt te zijn. Dus ik hoop dat november vroeg genoeg is om te boeken en anders wordt het een tentje mee, maar dat wil ik mijn lief niet aan doen.
Een hoop gebeurt de laatste weken en vaak veroorzaakt door externe omstandigheden. Het zal mij wel een keer lukken om hiermee rond te komen. Althans dat hoop ik
