Het feit dat het bijna een maand duurde voordat deel 7 van mijn ervaringen gepost wordt heeft niets te maken met het feit dat er niets gebeurt. Integendeel er gebeurt heel veel en de blijdschap wordt op verschillende manieren gedeeld. Bart, van de BSR, is heel blij om te zien hoe mijn lichaam reageert. Ik daar in tegen ben juist het tegenovergesteld. Het gaat hier natuurlijk om de beleving. Bart als mijn behandelaar van body stress release en ik als “lijdend” onderwerp.
Ik merk dat mijn verkrampte gebieden van onder in mijn rug zich verplaatst naar mijn nek en weer terug. Een voordeel is wel dat geen enkele dag het zelfde is. Ik weet wel dat mijn schouderpartij(tje) en nek al jaren en jaren vast zit. Nu merkte Bart laatst voor het eerst wat ontspanning aan de bovenkant. Ik ben al ruim een jaar onder behandeling bij hem en dit was voor de eerste keer dat hij het merkte. Hier komt ook zijn blijdschap vandaan. Er is een beweging gaande in mijn lichaam.
Voor mijzelf vind ik dit wat minder. De ene dag lig je 23 uur plat, volgepropt met pijnstillers, omdat je zelfs je sokken niet eens aangetrokken krijgt en de volgende dag kan je een ijzeren pijp op mijn schouders krom slaan en de dag erna moet ik mijn hele bovenlichaam draaien om naar links of naar rechts te kunnen kijken en ik wil alles zien, ik wil weten waar elk “vreemd” geluidje vandaan komt.
Verder merk ik weer eens wat nieuws. Nee, ik ga niet denken dat jullie denken van: “daar heb je hem weer!” ( ik werk hier heel hard aan om dit denken voor anderen af te leren ) Ik heb de laatste tijd ontzettend veel onrust in mijn lichaam en dan het meeste in mijn benen. Ook de hartkloppingen zijn weer toegenomen.
Gelukkig heb ik de muziek waarin ik kan vluchten. Nu speelt er bijvoorbeeld : Percy Sledge met “My special prayer”. Toch een van mijn lievelingszangers. Zonder muziek is het voor mij niet te doen. Ik heb deze afleiding echt nodig. Ook het modelbouwen hoort hier bij. De focus niet op mijn lichaam en triggers. Mijn laatste bouwmodel was een nachtmerrie, door slecht hout, want hoe voorzichtig ik ook was, het brak, splinterde of paste niet. Uiteraard riep dit de nodige frustraties en boosheid bij mij op. Gewoon de controle niet hebben over dat stomme ding is…………. Uiteindelijke door creatief te zijn, houtlijm te gebruiken en toch door te zetten is het redelijk gelukt.
Dit doorzetten is een goede les geweest. Door omstandigheden kan ik even niet bij Bart terecht, maar ik blijf mijn oefeningen doen. Elke morgen beginnen met de ademhalingsoefeningen en daarna de koude douche. Gelukkig is hier in wel een vooruitgang te merken. De retentie, na het uitademen zolang mogelijk niet adem halen, hou ik steeds beter vol en de stand van de thermostaatkraan van de douche kan, niet elke dag, steeds wat kouder gezet worden.
Al met al weer een periode van pieken en dalen, maar ik heb voorlopige geen andere keus dan door te gaan en proberen zolang mogelijk vol te houden. In de hoop dat een keer ik 24 uur geen pijn in mijn lichaam heb of 24 uur geen onrust in mijn lichaam of 24 uur geen hartkloppingen. Misschien leg ik de lat wel veels te hoog en heb ik geen recht om dit te eisen. Misschien moet ik voor 12 uur gaan ipv gelijk 24 uur. Komt tijd, komt raad.
PS: Wie kent zo nog: Sniff’n’ the Tears? Top muziek ( vind ik )
