Na een zeer moeizame pijnlijke week zijn we weer enigszins opgekrabbeld. Na de behandeling van mijn rug is er weer een terugval gekomen en kon ik alleen nog maar scheef lopen. Nu had ik voor afgelopen vrijdag een “missie” waarbij ik behoorlijk wat kilometers zou voor moeten rijden. Samen met Bart aan de slag gegaan en elke dag trouw mijn ademhalingsoefeningen en kou-ervaring gedaan. Hier en daar nog een pijnstiller en dan hopen op het beste. Vrijdagochtend stond ik pijnvrij mijn oefeningen doen, alleen ik had ze enigszins wat aangepast en wat bleek; de pijn bleef weg.
Toch enigszins gespannen stapte ik in mijn auto en onderweg naar Venlo. De laatste ritjes naar Den Bosch waren niet echt soepel verlopen. Heen en terug is dat 110 kilometer en Venlo is enkele reis 133 kilometer. Hiernaast had ik ook nog de vraag gekregen of ik naar Huis ter Heide, daar zit het hoofdkwartier van het veteranen search team, wilde en kon komen omdat ze mij iets wilde laten zien. Lang verhaal kort opgeschreven: Prinsenbeek – Venlo – Huis ter Heide – Prinsenbeek is ruim 350 kilometer en ondanks dat mijn lichaam onderweg een paar keer verkrampte heb ik de rit toch vol kunnen maken. Mijn maatjes van het team zagen al gelijk toen ik aankwam dat ik er moe uit zag. Inderdaad: je hoeft alleen maar te rijden, maar ik was bijna doodop. Uiteraard mijn rust genomen voordat ik het laatste stukje naar Prinsenbeek zou rijden.
Gelukkig kon ik een paar keer de ademhalingsoefening van onder de douche ook in de auto gebruiken, omdat mijn lichaam weer verkrampte, in een file. ’s Avonds slaapmedicatie genomen en een voor mij een relatieve goede nachtrust gehad. Nee, voor mij een goede nachtrust gehad.
Gisteren moest nog het kadootje (250 kilo) uit Venlo in Huis ter Heide overhandigd worden aan de oprichters van het veteranen search team. Nee, ik heb niet, ik herhaal NIET lopen tillen of sjouwen. Na een uurtje voelde ik mijn lichaam reageren en verstrammen, dus weet ik nu dat het tijd is om naar huis te gaan en mijn rust zoeken. Nu weer afwachten hoe lang ik relatief pijnvrij kan blijven. Ik heb elke dag pijn, maar de mate van bepaalt of ik het pijnvrij vind ja of nee.
Afgelopen nacht weer de nodige nachtmerries met verkrampingen, maar ik merk 1 groot verschil en misschien klinkt het raar: “Ik voelde wel meer rust tijdens deze nachtmerries en verkrampingen.” Misschien is dit wel de voorbode naar betere tijden……………
