Vandaag was weer de dag van de maandelijkse vaccinaties in het centraal militair hospitaal in Utrecht. Vanmorgen weer behoorlijk vroeg, 04.15 uur, wakker en helaas niet meer kunnen slapen. Behoorlijke nachtmerries gehad en de verkramping van mijn lichaam heeft mij wakker gemaakt. Op tijd maar opgestaan en voor het douchen eerst mijn ademhalingsoefening gedaan. In eerste instantie had ik echt helemaal geen zin of trek om de koude douche te nemen. Toch doorgezet en ik kon veel sneller naar mijn, tot nu toe, koudste punt. Ook de kraan weer een stukje kouder kunnen zetten. De kraan kan nog een behoorlijk stuk kouder, maar dat komt nog wel. Ik ben blij dat ik wel heb doorgezet en omdat het relatief vrij makkelijk ging was de motivatie als beloning terug.
Op de heenweg naar Utrecht pik ik nog net een stukje file mee. Ik had het geluk dat de file eindigde waar ik de snelweg op reed. De snelweg ging van tweebaansweg naar eenbaansweg en ik kon bij het rode kruis gelijk heel rustig aansluiten. Na de vaccinaties in Utrecht weer terug naar huis en ook op de terugweg kwam ik in een file, maar nu achteraan en voor ik het in de gaten had, was ik opgesloten op de linkerbaan en was er geen mogelijkheid meer om naar rechts te gaan. Langzaam maar zeker voelde ik mijn lichaam in alertheid gaan en verkrampen. ( Het went nooit. ) Raam open gedaan, andere muziek opgezet en het volume een stuk hoger. Deze handelingen willen in het algemeen mij wel helpen. Ineens viel me de ademhalingsoefening bij het koud douchen te binnen. Ik ben deze gelijk gaan toepassen en ik merkte dat mijn lichaam zich langzaam begon te ontspannen. De verkramping werd minder. Ik wil niet zeggen 100%, want terwijl ik nu zit te typen voel ik het nog steeds. MAAR een 65% werd het zeker minder. Op deze manier is het me toch gelukt om de gehele file op de linkerbaan uit te rijden. Toch een kleine 3 a 4 kilometer. Zodra het weer kon ben ik de rechterbaan opgereden en heb mijn weg vervolgd.
Di is de eerste keer dat ik heel bewust aan de gang ben gegaan in een, voor mijn lichaam, stressvolle situatie met de ademhalingsoefening die Bart mij heeft geleerd. Ik ben dan ook niet stiekem een beetje trots maar gewoon kei veel. Het begin is er. Laat ik eerst leren lopen voordat ik ga rennen. Ik zie dit als een eerste stapje voorwaarts naar onder controle krijgen van mijn lichaam. Ik weet natuurlijk niet of het een volgende keer weer werkt, maar vandaag pakt niemand mij deze ervaring af. Met kleine of hele kleine stapjes komen we ook vooruit en daar gaat het mij om.
