In 2008 kreeg is ik de diagnose posttraumatische stress-stoornis (PTSS). Nadat ik daarvoor in therapie was gegaan, begonnen mijn vrouw en oudste zoon allerlei vragen te stellen. Hoe was het mogelijk dat ik PTSS had gekregen? Waar was ik gelegerd in voormalig Joegoslavië? Kon ik dat laten zien op Google Earth? En waar lag de stad Fonicja?
Door als die vragen groeide bij mij langzaam het idee mijn verhaal op papier te zetten. Misschien zou mijn omgeving zo een beter inzicht krijgen waardoor ik zo was veranderd en bovendien wilde ik mijn ervaringen delen met mijn collega’s. In de hoop dat ik hen zou kunnen behoeden voor de fout die ik wel heb gemaakt.
15 jaar lang heb ik toneelgespeeld, nu is het tijd om nu mijn verhaal te vertellen!
Op mijn boek en diverse interviews heb ik hartverwarmende reacties gekregen. Hieronder een greep uit de vele reacties.
Reactie van een directe collega
Ik was het boek aan het lezen. En het 1e wat ik dacht nadat ik hem (bijna in een keer) had uitgelezen was: “Wat kunnen sommige mensen toch goed toneel spelen”. Wat ik daarmee bedoel is dat ik als BPV-er in mijn 1e stage binnen kwam en dacht wat is die Raoul toch een ontzettend vrolijke man. Volgens mij is deze man nooit boos of kwaad, of chagrijnig, maar altijd vrolijk en vriendelijk. Van jou buitenkant viel nooit iets af te lezen. Daaruit zag je niet dat je eens een keer een SHIT-dag had, of slecht had geslapen, of tot aan je nek toe in de persoonlijke problemen zag. Nee ik zag een man die altijd vrolijk op zijn werk verscheen en met iedereen het beste voor had. Voor iedereen stond de deur altijd open. Het boek heeft daarom een behoorlijke indruk op mij achter gelaten, omdat ik nu plotseling een hele andere kant van jou lees. Een Raoul die wel boos en kwaad op alles en iedereen kon zijn. Een Raoul die heel veel heftige dingen mee had gemaakt en daar een lange tijd mee heeft gelopen zonder het ook maar met iemand te kunnen delen. Nu vind ik jou nog steeds heel vrolijk en vriendelijk over komen. Maar nu ik dit boek heb gelezen weet ik nu dat ik de echte Raoul voor me heb. En dat ik eerst een soort van toneelspel zag. We hebben de laatste tijd nog een paar keer gesproken en ik zie regelmatig positieve verhalen op je Facebookpagina staan. En jij verteld mij en andere dan vol passie over jou boek en jou boodschappen aan de rest van defensie, instellingen, scholen etc. Raoul ik kan maar één ding zeggen en dat is: HET IS JE GELUKT!!!!!!
Reactie van een directe collega
Op de brigade ging rond dat Raoul een collega van ons een boek had geschreven. Het boek zou gaan over PTSS. Dit is vooral in deze tijd een actueel begrip en daarom ook misschien wel interessant om dit boek te lezen. Nou is er bij mij sinds groep 4 al dyslectie geconstateerd. Voor zover iedereen weet zijn deze mensen niet gek op boeken lezen. Ik zeg altijd “ik wacht wel op de verfilming van het boek”. Tot ik er zo veel collega’s over hoorden en op facebook van Raoul dingen over las trok het toch mijn aandacht. Mijn nieuwsgierigheid overtrof mijn dyslectie. Ik heb het boek van Raoul in 2 avonden uitgelezen. Hoe dat kan?
1. Je kent de persoon om wie het gaat, dus er zit een stuk medeleven in.
2. Het is een verhaal waar jij als persoon zelf ook mee te maken kan krijgen maar eigenlijk is de laatste reden voor mij wel het belangrijkst.
3. Het leest makkelijk. Geen moeilijke woorden( op sommige plaats namen na). En het blijft een pakkend verhaal. Dus mensen met dyslectie twijfel niet of laat het je niet weerhouden om dit boek lezen.
Raoul ik heb al kort met je gesproken, maar nogmaals SUPER wat je gedaan hebt. Zowel wat je beschrijft in je boek maar ook dat je de spreekwoordelijke ballen hebt om dit uit te brengen! Ik heb echt bewondering voor je gekregen!
Reactie van een directe collega
Ik herinner me nog hoe je terug kwam uit Bosnië. Een heel andere Raoul als dat ik had zien vertrekken. Een antwoord op een vraag van mij blijft me al al die jaren bij: “Niks bijzonders meegemaakt daar, hier liggen dooie konijnen langs de weg, daar waren dat dooie mensen.”
Ik merkte wel aan je dat er iets veranderd was maar kon er toen nog geen vinger op leggen. Door die muur van je prikken kon toe al helemaal niet, je hield iedereen op afstand van je gevoelens. Snel genoeg na jou terugkomst ben ik verplaatst en werd ons contact wat oppervlakkiger. We zagen elkaar nog af en toe ergens in het land. Hoe is het, goed…. Daar bleef het meestal bij. Gek genoeg was ik dus helemaal niet verbaast toen ik hoorde dat je was uitgeplugd en met PTSS thuis zat. Mijn gevoel van toen had een naam gekregen, ik was niet verrast. Ik hoorde dat je een boek aan het schrijven was. Erg benieuwd naar je verhaal en alles wat je daar hebt meegemaakt.
Ik heb het meteen gekocht en heb het in een keer uitgelezen. Veel werd me toen duidelijk. Heel wat dingen vielen op zijn plaats. Geweldig dat je op deze manier er zelf weer bovenop bent gekomen. De manier waarop je nu zoveel energie steekt in het bekend maken van wat PTSS nou eigenlijk inhoud en hoe wij dit als buitenstaander eerder kunnen signaleren vind ik bijzonder.
Reactie vanuit Kunduz, Afghanistan
Met gaat mij alles goed. Mocht je het nog niet weten maar ik heb een verschrikkelijke hekel aan lezen. Toch ben ik gisteren nadat ik mijn plunjebaal had ontvangen begonnen met jou boek. Heb het vanochtend uitgelezen (kon het niet wegleggen) en ik moet zeggen dat ik behoorlijk ontdaan was. Jongen wat heb jij een hoop ellende op jouw dak gehad. Was er even stil van. Moet zeggen dat het boek goed geschreven is en zeker een goed beeld geeft wat en hoe jij de dingen hebt beleeft. Mijn complimenten!
Reactie van een Kapitein
Ik heb afgelopen weekend het artikel over jou gelezen in KmarMagazine. Ik denk dat je een zware periode hebt moeten doorstaan en hopenlijk is dat nu achter de rug. In her artikel geef je aan om de insigne te gebruiken als startpunt voor gesprekken met collega’s. Dat is de reden dat ik jou benader. Ik denk dat het belangrijk is dat mensen een beeld krijgen wat PTSS is.
Reactie van een wachtmeester 1
Na je vandaag gesproken te hebben en wat informatie van je gekregen heb over je boek en je website, ben ik gelijk maar eens je interviews gaan lezen. Nou ik kan zeggen, dit heeft al heel wat indruk op mij gemaakt. Wat een verhaal. Zoals je nu in het leven staat en zoals ik je ken is echt heel anders dan in de interviews beschreven word. Ben benieuwd naar het boek, wat ik zeker ga lezen.
Een Brigade-generaal
Ik wil je feliciteren met het draaginsigne gewonden dat jou afgelopen week werd uitgereikt, als erkenning voor de verwondingen die je hebt overgehouden aan je uitzending naar voormalig Joegoslavië. Ik heb je interview gelezen en ben er geweldig door geraakt. Datgene wat je meegemaakt, daar maar ook hier in Nederland, toen de uitzending al ‘al achter de rug was’ zoals ze dan vaak zeggen, is onbeschrijfelijk. Ik heb tijdens mijn uitzending vaak met buitenlandse militairen gesproken over het belang van het erkennen van psychische verwondingen bij militairen. Door hen werd aan het belang daarvan vaak getwijfeld. Jouw verhaal heeft mij gesterkt in het belang van het draaginsigne, ook voor dit soort verwondingen. Bedankt voor het feit dat je je verhaal hebt willen delen. Ik heb daar enorm veel respect voor.
Een Wachtmeester der 1e klasse
Geweldig om te zien dat je naast alle vervelende zaken ook nog eens een stukje waardering ontvangt. Van mij had je jaren geleden al de insigne mogen ontvangen.
Een Majoor
Met grote interesse en gefascineerd heb ik jouw (verkorte) verhaal zoals verwoord in het interview gelezen. Na dit gelezen te hebben was ik even stil en heb de boel laten bezinken. Een gevoel voor respect kwam over mij heen. Dit ook met name over de wijze waarop jij dit allemaal met ons allen deelt. Jij hebt die keuze gemaakt om dat zo te doen, dat verdient respect. Ik hoop dat het je nu beter gaat en ook zal blijven gaan. Niet alleen voor jezelf maar ook zeker voor je gezin. Dit insigne geeft een stuk erkenning en deze erkenning is belangrijk en zeker op zijn plaats.
Ik vond dat ik gewoon even een kleine reactie moest geven na het lezen van bedoeld artikel. Ik sluit af met een oprechte collegiale groet…
Een Wachtmeester der 1e klasse
Goed om te lezen dat je erkenning hebt gekregen voor wat je hebt moeten doormaken. Ben ook blij om te lezen dat het goed met je gaat. We zien elkaar niet zovaak, maar 1993 is toch iets wat ons verbind.
Een Wachtmeester der 1e klasse
Ik heb op intranet, met kippenvel, je verhaal zitten lezen. We hebben samen wel het een en ander besproken in de tijd dat ik in Eindhoven zat. Het ging voornamelijk over thuis, de moeilijke tijd met je zoon. Maar nu ik dit verhaal lees, denk ik inderdaad dat er veel meer achter zat. Ik bewonder je dat je je verhaal deelt met een ander. Ik denk dat het heel goed is, ook voor andere (collega’s) die hiermee rond lopen.
Een Wachtmeester der 1e klasse
Ik heb jou zijdelings mee gemaakt in de periode 2000 t/m 2006 op de brigade Eindhoven. Jouw verhaal deed me wat. Sterker nog, ik had geen idee welke bagage je meezeulde. Heel mooi dat je nu deze insigne hebt ontvangen en heel goed dat je hierover een interviuew hebt gegeven. Ik heb het met verbazing gelezen. Niet dat ik je nu zo goed ken, maar ik heb respect voor je.
Een Opperwachtmeester
Mooi man! Geweldig dat je die insigne hebt gekregen, zo’n erkenning heb je gewoon verdient.
Een Wachtmeester der 1e klasse
Ik heb met verbazing, verwondering en BEwondering jou interview gelezen op intranet. Geweldig dat het zo in de publiciteit is gekomen. Het is mij eigenlijk nooit opgevallen dat je zo in de put hebt gezeten.
Een Opperwachtmeester
Heb zelf ook in Bosnië rondgereden. Heb veel bewondering voor je.
Een Kapitein
Ik las net je interview. Ik had geen idee. Ik je vanuit deze kant zeggen hoe knap ik het van je vind dat je dit op deze manier hebt overwonnen en dat je hiermee lotgenoten kunt helpen. Petje af en blij dat het weer goed met je gaat.
Een Majoor
Ik hoorde gisteren pas, dat je een insigne persoonlijk van Ckmar hebt ontvangen. Mooi stukje op het intranet. Draag de insigne met ere.
Een Opperwachtmeester
Wow, wat een heftig verhaal zeg en het interview ook. Ik heb in de periode dat ik in Eindhoven op de brigade zat, nooit een moment een vermoeden gehad dat je ergens mee zat. Je was altijd vrolijk en in voor een grapje/praatje. Zoals je jezelf omschreef herkende ik je helemaal niet. Maar wat goed om te lezen dat er goede hulp was en dat je daardoor weer helemaal bovenop bent gekomen. Ook goed te lezen dat in dit geval de brigadeleiding bijzonder goed meedacht en je de tijd en ruimte gaf om te herstellen. (Dat hoor je wel eens anders bij ons bedrijf.) Wel heel sterk van je dat je uiteindelijk hulp hebt gezocht en gevonden. Er zullen zat mensen zijn die daar niet naar op zoek gaan en het allemaal wel alleen uit willen zoeken.
Een Adjudant-onderofficier
Ik heb met waardering jouw verhaal gelezen en vind daar veel herkenningspunten in terug. Ik heb respect en waardering voor je, dat je deze tijd bent doorgekomen.
Een Wachtmeester der 1e klasse
Met verbazing heb ik je interview gelezen. Stil en diep onder de indruk was ik ervan. Ik ken je al een hele tijd maar dit……. nee dit heb ik nooit kunnen vermoeden. Kerel, wat een strijd heb jij geleverd zeg. Het geeft ook aan: dat als zelfs jij (een lange, door de wol geverfde, stabiele, stevige kerel) dit kan overkomen, dat het iedereen kan overkomen. Ik wens je veel goeds voor de toekomst en de insigne heb je dubbel en dwars verdient (als je dat zo kunt zeggen).