7 juli 2020
Gisteren was ik mee ter ondersteuning van een veteraan. Ook hij lijdt aan PTSS. Tijdens het gesprek waarschuwde hij mij, dat als zijn ervaringen te ver gingen ik dit even moest melden. Hij vertelde zijn ervaringen met een klein kind in oorlogsgebied. Kleine kinderen en baby’s zijn zware triggers voor mij en zeker als ze betrokken zijn bij negatieve gebeurtenissen. Sinds mijn ervaring met deze bevolkingsgroep kan ik niets meer verdragen op dit gebied. Erover horen of iets zien op televisie is al genoeg om mij te laten knakken. Voor mijn collega veteraan kon ik me gisteren uiterlijk goed houden, maar van binnen stierf ik weer een beetje.
Vanaf vanmorgen gaat het nog iets slechter. Ik heb hartkloppingen en zweet als een otter. Ik moet steeds aan het verhaal van gisteren denken en wordt weer boos, gestrest en verdrietig. Vooral mijn machteloosheid speelt me weer parten. Ik ga nu weer aan de slag met mijn lijf om te leren dat ik er niets aan kan doen en dat we nu in Nederland zijn en het verleden niet kunnen veranderen.
Ik hoop dat ik mijn hart weer snel onder controle heb en mijn extreem zweten kan terugdringen of nog liever kan stoppen.
