29 juni 2020
Ik weet van mezelf dat ik na een dramatische nacht wat minder in mijn schoenen sta en afgelopen nacht eindigde voor mij om 03.10. Wat ik ook probeer, slapen is er niet meer bij.
Ik zit naar een televisieprogramma te kijken, waar een bekende Nederlander een dagje mee loopt bij een instelling. Vandaag een kinderziekenhuisafdeling voor kinderen met kanker. Na een jongen van 11 jaar wordt een meisje van 17 maanden bezocht/ verzorgt. Wat een vrolijk kindje. Ze heeft een ketting met tientallen kralen en deze kralen vertegenwoordigen een handeling. Bijvoorbeeld met de ambulance vervoerd, chemo, bloedprikken enzovoort. De moeder vertelt wat er met haar dochter aan de hand is en wordt, begrijpelijk, emotioneel. Dit is voor mij de druppel en de tranen lopen over mijn wangen. Ik schiet gelijk terug naar voormalig Joegoslavië, naar het opvangtehuis voor gehandicapten. Gelijk zie ik mijn engeltje weer in haar bedje liggen en besef ik dat ik te laat was, want ze had het niet overleefd. Mijn schuldgevoel schiet van 0 naar 100 en ik zet het programma af. Ik moet even tot mezelf komen. Even weer het gesprek met mezelf aan gaan. Ik moet en hoef geen schuldgevoel te hebben. Ik heb gedaan wat ik kon!!!
Blijft toch telkens weer een gevecht als ik weer overvallen wordt door triggers. Ik heb maar geaccepteerd dat dit waarschijnlijk de rest van mijn leven zal blijven gebeuren. Terwijl ik lig te typen lopen de tranen alweer over mijn wangen. Ik ben boos op mezelf, want ik hoef geen verdriet of schuld meer te hebben, alleen ik krijg het maar niet uit mijn systeem. Wat kost dit me telkens toch weer een hoop energie.
Ik hoop dat door het hier te typen dat het mij wat verlichting brengt. Zo is er elke dag wel wat, maar ik moet door, want dat heb ik een aantal mensen beloofd.
